Einde of begin
Er was eens een vader die met zijn zoontje naar een ver land reisde.
Onderweg moesten ze een hoge berg over
en vlak bij de top daarvan brachten ze de nacht door in een hut.
Bij het aanbreken van de dag verdreef de zon de duisternis
en kleurde met zijn warme stralen
de met sneeuw bedekte bergtop vlammend rood.
Toen de jongen wakker werd, zag hij door het raam de roodgloeiende hemel
en de vlammende bergtop.
En aangezien hij nog maar klein was,
kon hij alleen door het bovenste deel van het raam kijken.
Hij begreep de gloed daar buiten niet en het joeg hem schrik aan.
Hij voelde een hevig verlangen naar de geborgenheid en veiligheid
van zijn ouderlijk huis en hij wenste
dat hij nooit met zijn vader was meegegaan.
De opkomende zon verwarmde de sneeuw
die zich vervolgens losmaakte van de bergwand
en zich als een donderende lawine het dal in stortte.
Het vreselijke geluid joeg de jongen
zo mogelijk nog meer schrik aan dan de vlammende hemel.
Hij liep naar zijn vader, schudde hem wild heen en weer om hem wakker te maken
en riep: ‘Papa, papa! Word wakker, word wakker.
Het is het einde van de wereld!Â’
De vader opende zijn ogen en ging rechtop zitten.
Door het raam - dat voor zijn zoon nog te hoog was – kon hij wél alles duidelijk zien.
Hij nam de hand van de jongen in de zijne en zei geruststellend:
‘Nee, mijn jongen, dat is niet het einde van de wereld.
Dat is het begin van een nieuwe dag!Â’