Interne oorzaken van angst

Plaats reactie
Yves
Berichten: 586
Lid geworden op: 27-10-2010 19:21

Interne oorzaken van angst

Bericht door Yves » 15-11-2011 03:58

Hoewel de externe oorzaken ertoe leiden dat we angstig worden, kunnen we daar toch weinig of niets aan veranderen.

Waar we wel iets kunnen aan doen zijn de interne oorzaken van angst omdat die de enige zijn waarover we controle kunnen krijgen.

Eigenlijk is er maar één echte interne oorzaak van angst, namelijk
ons eigen denken.

Dit kunnen we opsplitsen in tal van vormen van verkeerd denken.

Yves
Berichten: 586
Lid geworden op: 27-10-2010 19:21

Bericht door Yves » 15-11-2011 03:59

De gekleurde bril

Als we naar de wereld kijken, zien we hem niet zoals hij werkelijk is.

We hebben ons in de loop der jaren een idee gevormd over alles en nog wat en we nemen dat aan voor waarheid.

Je kan het vergelijken met een gekleurde bril die het echte beeld vervormt tot wat wij zien.

Door al onze bedenkingen, vooroordelen en veronderstellingen zijn we niet meer in staat een zuiver beeld te vormen van wat werkelijk is.

Ons beeld is vertroebeld door de bril die we opzetten.

Doordat we niet meer de zuivere werkelijkheid zien, blijven we oude angsten voeden.

Zodra we in staat zijn de bril af te zetten, kunnen we opnieuw de werkelijkheid zien en zullen onze angsten smelten als sneeuw voor de zon.

Yves
Berichten: 586
Lid geworden op: 27-10-2010 19:21

Bericht door Yves » 15-11-2011 04:11

Materieel bezit

Wij leven op aarde en dat is inderdaad in de materie.

We vergeten dat wij die materie niet zullen kunnen meenemen wanneer wij sterven.

We doen ons best om bezittingen te verwerven en ze te behouden.

Maar zelfs al hebben we die bezittingen met vaak zuurverdiende centjes moeten kopen, toch bezitten wij niets.

Wij mogen dat alles gebruiken tot de dag dat we deze aarde weer verlaten, tot de dag dat we uit de materie stappen. Het heeft dus weinig zin om ons eraan te hechten. Het heeft nog minder zin om met deze materie te pogen een status of een imago te creëren, want hierdoor wenden we ons alleen maar af van het ware leven door middel van afleiding van de werkelijkheid.

We creëren een illusie die ons van het ene moment op het andere kan ontnomen worden.

Het ergste is dat we dat weten en toch maakt het ons angstig om die illusie te verliezen.

Yves
Berichten: 586
Lid geworden op: 27-10-2010 19:21

Bericht door Yves » 15-11-2011 04:13

Meningen en visies

We hebben allemaal onze eigen gedachten, meningen en visies.

Bij de een zijn die al wat sterker uitgesproken dan bij de ander, maar verschillen doen ze.

Sommigen hebben meer behoefte om hun mening aan anderen door te geven.

Sommigen laten zich eerder de mening van anderen opdringen of gaan er zelfs vanuit dat ze geen eigen mening hebben.

Het is goed om jouw mening te willen doorgeven.

Dat getuigt van een sterk geloof in jezelf, maar bedenk steeds dat jouw mening, alhoewel ze nu voor jou heel goed aanvoelt, niet noodzakelijk goed is voor een ander of althans niet op dit moment.

Jouw mening kan trouwens over enkele dagen, weken of jaren sterk wijzigen en zal dan zelfs niet meer goed aanvoelen voor jezelf.

Hoe kan jij dan weten of jouw mening nu goed is voor die ander?

Als je dus jouw mening doorgeeft, doe het dan zo dat de ander nog steeds het gevoel heeft dat hij of zij met die mening kan doen wat goed aanvoelt voor zichzelf,

want wanneer ons meningen opgedrongen worden waarbij we ons niet goed voelen, kan dat enorme chaos en verwarring, dus onzekerheid, teweegbrengen en onzekerheid creëert angst.

Yves
Berichten: 586
Lid geworden op: 27-10-2010 19:21

Bericht door Yves » 15-11-2011 04:17

Schuldgevoelens

Van in onze prilste jeugd worden we opgezadeld met schuldgevoelens.

Het wordt ons niet altijd zo letterlijk gezegd, maar voor talloze incidenten nemen we als kind de schuld voor onze rekening.

Het is mijn schuld dat mijn ouders ruzie maken want ik heb daarnet iets gedaan dat zij niet leuk vonden.

Ook God wordt dikwijls gebruikt om ons met schuldgevoelens te beladen.

De Kerk heeft daar lange tijd haar best voor gedaan om de gelovigen onder de knoet te houden.

Gelukkig zijn mensen verstandiger geworden zodat de macht van de Kerk door onderdrukking niet zo succesvol meer is.

Keerzijde van de medaille is dat het merendeel zich van de Kerk heeft afgewend, wat wil zeggen dat de positieve kanten van de Kerk geen impact meer hebben.

We hebben allemaal een geweten en maar goed ook.

We dienen te beseffen dat we alles en iedereen dienen te respecteren, maar dat bij die “iedereen” ook “ik” bedoeld wordt gaat vaak verloren in de massa.

Voor alles wat wij “verkeerd” doen voelen wij ons schuldig.

Het werd ons zo geleerd.

En alle schuld vraagt om boete, straf.

Het is niet omdat anderen dat beweren dat dit berust op waarheid.

Natuurlijk moet iemand die misdadige feiten pleegt gestraft worden.

Niet iedereen luistert naar de regel
om alles en iedereen te respecteren
en daarvoor bestaat een rechtssysteem om die mensen in eerste instantie daarin te ontmoedigen en zonodig te straffen.

Het probleem is echter dat wij voornamelijk door de Kerk en onze ouders zijn opgevoed met de gedachte dat alles wat wij verkeerd doen onze schuld is en dat daarbij de nodige straf hoort.

Het is ons zo goed meegegeven dat we onszelf gaan straffen als we denken dat we iets verkeerd gedaan hebben.

We gaan ons dus straffen met schuldgevoelens.

Hierdoor geraken we op de duur nog onzekerder over onszelf, dus nog angstiger.

Yves
Berichten: 586
Lid geworden op: 27-10-2010 19:21

Bericht door Yves » 15-11-2011 04:20

Angst voor de dood

Hoewel we weten dat we vroeg of laat er het bijltje zullen bij neerleggen, blijven heel wat mensen angst hebben voor de dood.

De Katholieke Kerk gelooft niet in reïncarnatie, maar eerder in een soort leven na de dood dat zich zal voltrekken in de hel, het vagevuur of de hemel.

Er zijn in de loop der jaren en in verschillende religies tal van theorieën verkondigd.

Persoonlijk geloof ik dat wij in eerste instantie geest zijn, op zoek naar bewustwording die in een geestelijk bestaan niet kan ervaren worden.

Als geest kan je geen emoties hebben, want er is geen lichaam.

Als geest kan je ook niets verbergen voor de anderen, want elke geest is als een open boek voor de anderen.

Daarom zijn we hier op aarde, om lessen te leren.

Ons leven is te vergelijken met, zeg maar, een leerjaar op school waarin we een aantal dingen leren.

Als we slagen dan mogen we overgaan naar het volgende leerjaar.

Zoniet worden we geplaagd met herexamens en als we daar ook niet in slagen moeten we dat jaar nog eens overdoen.

Wel zo ongeveer zie ik het leven ook.

We worden verondersteld om uit de lessen die ons aangeboden worden te leren. Als we niet ingaan op die lessen of we blijven voortdurend dezelfde fouten herhalen, dan komen er herexamens, d.w.z. dat we met onze neus op de feiten gedrukt worden om ons zo nog een kans te geven die lessen in dit leven te leren. Dat gebeurt dan door ziekte of tegenslag. Slagen we er dan nog niet in, dan zullen we in een volgend leven dezelfde lessen opnieuw aangeboden krijgen (bissen). Tussen onze levens in zit meestal een periode die ons toelaat over het voorbije leven na te denken en te beslissen hoe we het volgende leven zullen aanpakken. Hierbij krijgen we de steun van verder geëvolueerde zielen die ons ook tijdens ons aardse leven bijstaan en sturing geven.

De bedoeling is dus niet dat wij in ons leven moeten lijden, zoals sommige mensen dat denken, maar dat wij ons uit ons lijden kunnen verlossen door zelfontplooiing en bewustwording.

Hoe langer wij daarover doen, des te langer zullen we in ons lijden blijven steken.

De hel bestaat niet na de dood, maar wij creëren haar zelf hier op aarde door ons leven verkeerd aan te pakken.

Na de dood bestaat er enkel de hemel, maar we zullen telkens opnieuw moeten terugkeren naar een menselijk bestaan totdat we ook daarin de hemel gevonden hebben.

Het heeft dus ook geen enkel nut om dit leven eigenhandig in te korten, want dezelfde lessen zullen opnieuw moeten geleerd worden in een volgend leven.

Als je met de dood op die manier kan omgaan, dan is de dood eerder een opluchting in plaats van dat het een onzekerheid is of zelfs een zekerheid dat het er minder goed zou zijn dan hier.

Hoewel het leven kostbaar is en dient gerespecteerd te worden is de dood toch niets anders dan een soort van thuiskomen.

We keren terug van waar we gekomen zijn.

Als je de dood beschouwt als het grote onbekende of eraan twijfelt dat de dood iets goeds te bieden heeft kan het niet anders dan een bron van angst zijn.

Yves
Berichten: 586
Lid geworden op: 27-10-2010 19:21

Bericht door Yves » 15-11-2011 04:29

Angst om te leven

Nog meer dan voor de dood hebben vele mensen angst om te leven.

Wat belet hen te leven?

Allerlei dingen, maar vooral tijd en zekerheid, of tenminste de illusie van tijd en zekerheid, want zekerheid bestaat niet, behalve dat we op een dag zullen sterven en tijd bestaat al evenmin.

Laten we het eerst eens hebben over zekerheid.
We stellen ons voor dat het leventje dat we nu leiden ons zekerheid biedt.

We proberen alles onder controle te houden zodat we zeker zijn dat er niets zal fout lopen.

Maar wat hebben we onder controle?

Een geliefde die ons verlaat door weg te gaan of te sterven, of die door ziekte of ongeval plots zwaar hulpbehoevend wordt, of ons werk dat ons wordt ontnomen, een financiële blunder waardoor we blut geraken,… Hebben we dat alles onder controle?

En als het zich voordoet, hoe ingrijpend zou dat ons leven niet veranderen?

We hebben niets onder controle.

We kunnen onze gedachten, gevoelens en emoties niet eens onder controle houden.

Hoe zouden we dan andere mensen en externe gebeurtenissen kunnen controleren.

Moeten we daar angst voor hebben?

Natuurlijk niet, maar de nood aan zekerheid belet ons te leven, want
we houden ons zo sterk bezig met het pogen alles onder controle te houden dat we leven als robots.

We houden onszelf gevangen.

We durven niet meer afwijken van het stramien, het programma waarin we verstrikt zitten.

Echt leven, denken we later wel te zullen doen, als de kinderen het huis uit zijn of als we met pensioen zijn, maar dan komen de kleinkinderen, dan worden we ouder, futlozer en moedelozer en komt het er ook niet meer van.

Dat brengt ons bij het begrip tijd. Nu hebben we daar allemaal geen tijd voor om te leven, om eens een risicootje te nemen of om ons eens in het leven te verdiepen. Nu hebben we zoveel andere dingen te doen dat we zelfs geen tijd meer hebben om een boswandeling te maken, om eens rustig over onszelf na te denken, om even te bezinnen, om eens te doen wat we werkelijk graag doen. Alles is in functie van de zekerheid opbouwen en vasthouden. We kunnen niet meer genieten van de kleine dingen, van de natuur, van onze kinderen. We hebben geen tijd meer om het leven te observeren. We hebben van zoveel dingen afstand genomen, want de weinige momenten dat we tijd hebben, moeten we die doorbrengen om maximaal te genieten, spectaculaire dingen te doen, op zoek te gaan naar duur vertier.

Hoewel we in een wereld leven waar communicatiemiddelen een hoogtepunt bereikt hebben, slagen we er niet meer in om tijd te vinden om met elkaar eens echt te praten.

Een goed gesprek vergt tijd, maar dat wordt tegenwoordig gezien als tijdverlies, want het moet kort gehouden worden en dus kan het niet anders dan of oppervlakkig zijn (een beleefdheidsgesprekje) of functioneel

Met dat laatste bedoel ik dat het een extra waarde moet toevoegen aan onze illusie van controle, macht, imago, status… en we mogen vooral onze gevoelens niet prijsgeven want dat zou de illusie die we naar de anderen toe creëren kunnen ondermijnen.

We durven niet te leven uit angst dat we de controle zouden verliezen en aldus uit angst voor het onbekende en tevens uit angst onvoldoende tijd over te houden om die controle te kunnen handhaven.

Yves
Berichten: 586
Lid geworden op: 27-10-2010 19:21

Bericht door Yves » 15-11-2011 04:33

Het ego

Het ego is onze persoonlijkheid, datgene wat ons eigenlijk uniek maakt.

Het ego bepaalt hoe we ons gaan gedragen, hoe we handelen en wat we beslissen.

Het ego bepaalt niet wat we voelen, maar of we bepaalde gevoelens al dan niet toelaten, hoe we er verder mee omgaan en in welke mate we er rekening willen mee houden.

Het ego bepaalt dus hoe we naar buiten treden, hoe we ons naar anderen toe presenteren.

Het bepaalt de rol die we willen spelen in de maatschappij.

Er zijn tal van opvattingen over het ego. Daarover is het laatste woord nog lang niet gezegd.

De een zegt “Het ego is je vijand die je moet onderdrukken. Het ego dient afgelegd te worden.”

De ander beweert “Zonder ego kan je niet geestelijk gezond zijn.” Wie heeft gelijk?

In elk geval voel ik het meest voor die laatste uitspraak, op voorwaarde dat het ego niet overontwikkeld geraakt.

Als we geen ego hebben, zijn we niet in staat ons eigen leven te leiden. We hebben een sterk ego nodig om ons door het leven te gidsen, beslissingen te nemen, keuzes te maken en te handelen.

Zonder ego zijn we daar niet toe in staat.

Sommige mensen verhullen hiermee hun futloosheid, hun twijfels en schuiven daarmee elke verantwoordelijkheid voor hun eigen leven af.

Om tot bij ons Ware Zelf te komen hebben we dus absoluut een gezond ego nodig.

Zonder ego kunnen we geheel niet ons Ware Zelf ontdekken en dat Ware Zelf is nu juist onze essentie, onze natuurlijke bron, onze goddelijkheid.

Vergeet niet dat wij geschapen zijn naar Gods gelijkenis.
Die gelijkenis is vast niet te vinden in onze menselijke gedaante, maar in ons Ware Zelf.

Een te sterk ego heeft dan ook zijn nadelen.

Wie zijn ego centraal stelt en geen respect meer opbrengt voor de medemens, voor alles wat leeft en onze aarde die voor voeding en schoonheid zorgt, kan ook niet bij zijn Ware Zelf komen.

Al te zeer geconcentreerd zijn op eigenbelang, roem en macht belet het Ware Zelf te leren ontdekken.

Dat we ons ego moeten “afleggen”, zoals in de eerste stelling staat, is ook juist.

Dit kan men pas doen als het ego voldoende ontwikkeld is.

Iemand met een zwak ego zal die stap graag willen overslaan, misschien uit luiheid, maar mogelijk ook omdat het als een te zware klus wordt ervaren.

Het is een stap die niet mag overgeslagen worden, omdat dat tot nog meer zwakheid zou leiden.

Gebrek aan ego schept angst door twijfels, zwakheid en onzekerheid.

Een te sterk ego creëert een gevoel van macht en zoals eerder reeds gezegd, macht is angst.

Yves
Berichten: 586
Lid geworden op: 27-10-2010 19:21

Bericht door Yves » 15-11-2011 04:35

Het denken

Een belangrijk deel van het ego is het denken. Dat denken is sinds onze kindertijd beïnvloed door onze ouders, leraars, familie en kennissen. Als klein kind denken we nog niet erg voor onszelf. We laten dat over aan de anderen, de ouderen die het allemaal weten. En als we al eigen gedachten hebben die conflicteren met die van onze opvoeders, dan worden die vaak in de kiem gesmoord. We nemen dus aanvankelijk sterk het denken over van onze opvoeders en later laten we onze gedachten beïnvloeden door onze omgeving.

We slorpen al die invloeden op zoals een droge spons water opslorpt. Een groot deel van dat water is zuiver, maar we nemen ook het vuil op, net zoals wanneer we met een spons over een vuile venster wrijven. Als de spons dan tijdig weer met schoon water gespoeld wordt gaat het meeste vuil wel weg, maar gebeurt dat niet grondig genoeg, dan blijft dat vuil hangen en krijgen we de spons tenslotte niet meer helemaal schoon. Zo ook blijven bij ons bepaalde negatieve invloeden hangen: vernederingen, minderwaardigheid, faalangst, inprentingen,Â…

Al naargelang onze opvoeders onze spons weer schoon konden maken, zal meer of minder van dat vuil blijven zitten. Ook de mate waarin we in staat waren naar ons Ware Zelf te luisteren en zelf onze spons konden schoonspoelen, zal bepalen hoezeer dat vuil in onze spons van gedachten kon blijven steken. Plaats twee kinderen in identiek dezelfde omstandigheden en toch zullen zij er verschillend uitkomen. Zelfs een eeneiige tweeling, die meestal alles samen doet in een identieke omgeving, zal verschil in gedachten hebben. De ene spons is de andere niet.

Wat wij ons denken noemen is niet meer ons denken, maar het denken van ons ego dat zich gevoed heeft met tal van gedachten, illusies en meningen van buitenaf.

Al deze externe informatie heeft ons ingepalmd en we geloven dat die de waarheid is.

De waarheid komt niet van buitenaf, maar zit binnen in ons.

Het is ons Ware Zelf.

En hoewel we niet veel meer van ons Ware Zelf kunnen horen omdat de stem van ons Ware Zelf overdonderd is door die van ons individuele denken, voelen we toch dat ons denken in conflict is met ons Ware Zelf.

We voelen dat het niet klopt.

We voelen dat wat we geloven niet de waarheid is, maar we weten van niet beter en geloven dat zwakke stemmetje van ons Ware Zelf niet meer omdat het zo nietig is en omdat ons ego het telkens opnieuw negeert, overbluft en vooral veel luider en overtuigender doorkomt.

Zelfs al geloven we ons Ware Zelf niet meer, het gevoel van dat conflict blijft en een conflict dat blijft hangen schept onbehagen dat overgaat in twijfel en onzekerheid en hoeft het nog gezegd: dat alles is een vruchtbare bodem voor angst.

Yves
Berichten: 586
Lid geworden op: 27-10-2010 19:21

Bericht door Yves » 15-11-2011 04:38

Verschillende persoonlijkheden tegelijk

We merken dat wanneer we denken dit vaak geschiedt in de vorm van een dialoog.

Wie spreekt er? Wie luistert?

Als we even stilstaan bij de verschillende manieren waarop we met mensen omgaan en de soms totaal verschillende houdingen die we dan aannemen, kunnen we vaststellen dat we precies een rol spelen:

bij de een zijn we de leraar of de wijze,
bij de ander de leerling,
soms worden we slachtoffer,
dan weer rechter of redder,
bij de een voelen we ons het kleintje,
bij de ander de gelijke of misschien de grote broer of zus,Â…

We kunnen zelfs bij bijna iedere persoon elk van deze rollen aannemen, maar voor elke persoon die we kennen gaan we een basisrol aannemen.

Is dat niet vreemd?

Zelf kan ik hieruit alleen maar besluiten dat we in wezen opgesplitst zijn in een aantal deelpersoonlijkheden waarbij al naargelang de situatie en onze gemoedstoestand een bepaalde deelpersoonlijkheid naar de voorgrond schuift.

Zijn we dan met zijn allen schizofreen?

In zekere zin wel, maar schizofrenie is een veel extremere vorm waarbij een of meerdere deelpersoonlijkheden totaal overnemen ofwel ervaren worden als echte levende mensen, die natuurlijk alleen maar door de schizofrene persoon kunnen waargenomen worden.

Je kan je dus voorstellen dat met zoÂ’n bende volk in huis de meningen nogal eens kunnen verschillen.

Soms kunnen hun stemmen weerklinken als een marktplein dat overspoeld is met mensen en waar marktkramers tegen elkaar opschreeuwen om hun waar aan te prijzen.

Zo kunnen ook onze deelpersoonlijkheden hun meningen opdringen en ware discussies en conflicten in ons hoofdje veroorzaken.

Chaos, twijfel en conflict werken beangstigend.

Plaats reactie