neerslachtig,een dipje,depressief,depressie ?
Iemand die zegt \ ik ben gelijk niet in mijn doen \ of \het gaat me niet \,
\k voel me bedrukt\ , k zit niet goed in me vel\ enz... kan veel meer om
het lijf hebben dan dat het laat uitschijnen. Iemand die zich goed voelt
zal veelal oppervlakkig reageren hierop. De innerlijke kriticus strooit dan
meestal kwistig rond met z\n gedachten hierover : \\ pfff,voelt die zich weeral
niet goed? \t is altijd t zelfde liedje,dat steekt me nogal tegen\ niet goed voelen , mo... niet goed voelen , waarom nu weer? die heeft geen redenen..
dat ze ne keer wa meer possitiever kijkt naar alles.. jaja...niet goed voelen?
zal wel om aandacht te trekken zijn zekers.. pfff,die voelt m were niet goed,
kan maar zien dat ie me goed humeur van vandaag niet verpest zull\ enz...
bij diegenen waar er wel een duidelijke reden voor is , bv een overlijden,scheiding enz... stelt men zich compassieus op,geeft men aan
dat men het begrijpt. maar meestal blijft het hier ook bij en heeft men er geen flauw benul van wat er allemaal in die persoon omgaat en schiet
echte empathie hierin tekort.
daardoor gebeurt het ook vaak dat het oppervlakkig reagere,het \weg lachen\.. die persoon nog dieper doet wegzakken. \niemand die me begrijpt,het kan hun niet schelen\ enz..
net zoals bij vele dingen zijn diegenen die hetzelfde ervaren hebben bijna
de enigen die kunnen begrijpen wat het allemaal omvat en hoe diep het kan gaan.
En natuurlijk de personen die geschoold zijn in psygologie-psychiatrie.
zowel doktoren,psychologen,psychiaters als verpleegkundigen, gezinswerkster enz
Daarom is het belangrijk tenminste één iemand te zoekn waarbij je voelt dat je je verhaal kwijt kunt,iemand die het \hoe en wat\ weet.
Ook maakt het n verschil uit -volgens mij- of dat je zo iemand hebt waarvan het niet beroepsmatig is maar vanuit liefde.
depressie.. velen durven er niet over te praten.
meestal merkt de omgeving door hun drukke bezigheden het niet op..
heb jij al eens goed , bewust om je heen gekeken ... ?
Depressie. de verschillende soorten en meer..
-
Yves
- Berichten: 586
- Lid geworden op: 27-10-2010 19:21
-
Yves
- Berichten: 586
- Lid geworden op: 27-10-2010 19:21
verschillende soorten depressie
De \gewone\ depressie (Unipolaire depressie)
Bij een \gewone\ depressie is er sprake van een lange periode waarin de stemming voortdurend somber en neerslachtig is.
Deze vorm van depressie is het meest voorkomend.
In Nederland hebben jaarlijks ongeveer 800.000 mensen last van deze vorm. Wereldwijd zijn er zelfs meer dan 300 miljoen mensen die hier last van hebben. Dit wordt ook wel de \gewone\ depressie genoemd, omdat deze vorm van depressie in de volksmond meestal bedoeld wordt als het over depressiviteit gaat. De wetenschappelijke benaming is unipolaire depressie.
Is het over (vanzelf of na behandeling), dan komt bij zeker de helft van de patiënten de depressie toch weer terug. Zo kan de gewone, unipolaire depressie een chronische depressie worden. Hierdoor wordt de levensvreugde ernstig verminderd en kan iemands volledig op een dood spoor komen te zitten.
Manische depressiviteit (de manische depressieve stoornis):
is een tweeslachtige vorm van depressiviteit.
De gemoedstoestand van de patiënt wisselt hierbij periodiek van zeer depressief (teneergeslagen, somber) tot manisch (zeer actief).
Men kan enerzijds zeer uitbundig en daadkrachtig zijn (de manie) en anderzijds ook uiterst teruggetrokken en inactief (de depressie).
Het effect van manische depressiviteit op iemands leven kan groot zijn.
De sociale omgeving en de werkomgeving moeten om zien te gaan met iemand die periodiek overdreven actief is of juist helemaal niet.
Vaak ook is opname in een psychiatrisch ziekenhuis nodig.
Manische depressiviteit is goed behandelbaar.
Medicijnen spelen hierbij een essentiële rol. Ook de motivatie van de patiënt en de betrokkenen om te komen tot acceptatie van de ziekte
en om een manie in een vroeg stadium te leren herkennen, zijn belangrijk.
Vanwege het afwisselende karakter van manische depressiviteit, wordt het ook wel bipolaire depressiviteit genoemd.
Chronische depressieve stemming (chronische depressiviteit)
Chronische depressieve stemming (ook wel chronische of dysthyme depressiviteit genoemd) is een vorm van een \gewone\ (unipolaire) depressie, maar waarbij de verschijnselen die zich voordoen veel minder zijn. Ook zijn de verschijnselen die zich wel voordoen, minder intens.
Als de klachten van een milde of lichte depressie zich langer dan 2 jaar voordoen, wordt er gesproken over een chronische depressieve stemming.
Kenmerkend voor chronische depressiviteit is dat de ernst van de symptomen kan wisselen.Lange periodes met sombere gedachten,
worden afgewisseld door periodes waarin het beter gaat.
Het is mogelijk dat tijdens de chronische depressiviteit zich tijdelijk een \gewone\ depressie voordoet, waarbij de er zich tijdelijk meer en heftiger klachten voordoen. Dan wordt er ook wel gesproken over een dubbele depressie.
Naast de neerslachtige, sombere stemming kan er bij chronische depressiviteit ook een combinatie van de volgende klachten optreden:
te weinig of juist teveel eten
weinig energie hebben
vermoeid zijn
veel of juist weinig slapen
verminderd gevoel van eigenwaarde
gevoelens van hopeloosheid
besluiteloosheid
concentratieproblemen
De klachten treden meestal minder sterk op dan bij de \gewone\, unipolaire depressie.
Dat betekent echter niet dat de patiënt er niet onder lijdt.
De depressiviteit houdt meerdere jaren aan, met daarna meestal maar een korte periode waarin het goed gaat.
Het functioneren in de sociale omgeving en de werkomgeving wordt bemoeilijkt en de buitenwereld ziet chronische depressieve patiënten vaak als negatief en lastig.
Het aantal Nederlandse mannen met een chronisch depressieve stemming is naar schatting 150.000 en het aantal vrouwen naar schatting 300.000. Vrouwen hebben dus 2 keer zo vaak last van chronische depressiviteit dan mannen. De kans dat een willekeurige Nederlander last krijgt van chronische depressiviteit is ongeveer 5%.
De oorzaak van chronische depressiviteit is vaak niet eenduidig.
Chronische lichamelijke ziekten kunnen tot chronische depressiviteit leiden, maar ook chronische psychische of sociale belasting.
Ook een persoonlijkheidsstoornis kan de oorzaak zijn.
Daarbij is meestal sprake van een neurose door een onbewust psychisch conflict. Door dit conflict ontstaat er angst en dat uit zich weer op verschillende manieren.
Eén van die manieren is een depressieve stemming.
Wat dit psychische conflict heeft veroorzaakt is vaak niet bekend, maar het kan bijvoorbeeld veroorzaakt worden door een traumatische ervaring in het verleden.
Lichamelijk geweld en seksueel misbruik op jonge leeftijd kunnen leiden tot een onververwerkt trauma.
Ook voortdurende kritiek van ouders op kinderen, kan leiden tot een negatief zelfbeeld en een laag gevoel van eigenwaarde.
Later kunnen dergelijke teleurstellingen en trauma\s tot chronische depressiviteit leiden.
Chronische depressiviteit gaat niet vanzelf over. Hooguit gaat het een korte periode beter. Een chronisch depressieve stemming is meestal moeilijker te behandelen dan andere depressies. Het gebruik van medicijnen (antidepressiva) leidt vaak wel tot vermindering van de klachten, maar het neemt de depressie niet helemaal weg. De beleving van de depressie kan wel als minder zwaar worden ervaren. Ook met behulp van psychotherapie kan de depressie verminderen. Daarmee kan geleerd worden de depressie beter in de hand te houden, wat het dagelijks functioneren verbeterd.
Postnatale depressie (post partum illness of postpartum depressie)
Bij een aantal vrouwen ontwikkelt zich enkele weken tot maanden na de bevalling een depressie. Dit wordt een postnatale of postpartum depressie genoemd.
De postnatale depressie vertoont dezelfde verschijnselen als de \gewone\ of unipolaire depressie en is daarvan niet te onderscheiden (behalve dat de postnatale depressie kort na de zwangerschap optreedt).
Alle symptomen die ook horen bij de unipolaire depressie kunnen voorkomen, waarbij de depressieve stemming en het niet van de baby kunnen genieten voorop staan. De postnatale depressie kan ook optreden na een miskraam of abortus.
Ongeveer 10% van de moeders heeft er in meer of mindere mate last van.
Naast lichamelijke klachten, ontstaat er veelal ook psyschologische klachten.
Vaak is er sprake van flitsen waarin de moeder angst heeft om haar eigen kind iets aan te doen.
Dit kan ontaarden in zware aanvallen, waarbij de moeder zich niet meer bewust is van wat er met haar gebeurt.
Dit kan daadwerkelijk gevaarlijk zijn voor de baby.
Winterdepressie (en winterblues)
Depressieve stemmingen tijdens najaar, winter en het vroege voorjaar, zijn voor bijna 1,2 miljoen Nederlandsers een terugkerend probleem.
Voor ongeveer 450.000 Nederlanders zijn de klachten zo ernstig, dat er sprake is van een winterdepressie. Deze groep doet weinig tot niets gedurende deze periode.
Iedereen kan het overkomen, maar de grootste groep patiënten wordt gevormd door vrouwen tussen de 13 en 55 jaar.
De klachten beginnen veelal in de herfst, verergeren in de winter en verdwijnen langzaam in de lente.
Een winterdepressie wordt ook wel ingedeeld naar mate van ernst.
De ernstige vorm wordt ook wel Seasonal Affective Disorder (SAD) genoemd en is de echte winterdepressie.
De lichte variant wordt ook wel Subsyndromal Seasonal Affective Disorder (S-SAD) genoemd en in de Nederlandse taal ook wel winterblues.
De meest voorkomende klachten van de winterdepressie (en winterblues) zijn:
somberheid, neerslachtigheid
neiging zich in zichzelf terug te trekken.
veel slapen, soms zelfs meer dan 14 uur per dag
vermoeidheid, ondanks eventueel veel slapen
prikkelbaarheid
veel eten, met name koolhydraatrijk voedsel
gewichtstoename
Als de klachten 2 jaar of langer achtereen terugkeren in de winterperiode, is er sprake van een winterdepressie.
Mensen met de lichte variant (de winterblues) zijn niet ziek, maar hebben wel klachten. Deze klachten zijn hetzelfde als bij winterdepressie maar minder ernstig. Verschijnselen als somberheid, neerslachtigheid en depressie treden bij de winterblues niet op.
De oorzaak van een winterdepressie wordt veelal toegeschreven aan de verminderde hoeveelheid daglicht in de herfst, winter en het vroege voorjaar.
Ongeveer 10% van de Nederlanders heeft lichamelijk moeite zich hieraan aan te passen.
Waarschijnlijk speelt het hormoon melatonine een rol. Dit is het hormoon dat slaap veroorzaakt. Als het donker wordt en is, is dat voor het lichaam een signaal om slaap te krijgen. Hoe langer het donker is, hoe meer signaal dus om maar vooral niet wakker te blijven.
Hoewel een winterdepressie natuurlijk heel vervelend is, is er gelukkig wel wat aan te doen. Met name lichttherapie biedt voor veel patiënten uitkomst.
Bij een \gewone\ depressie is er sprake van een lange periode waarin de stemming voortdurend somber en neerslachtig is.
Deze vorm van depressie is het meest voorkomend.
In Nederland hebben jaarlijks ongeveer 800.000 mensen last van deze vorm. Wereldwijd zijn er zelfs meer dan 300 miljoen mensen die hier last van hebben. Dit wordt ook wel de \gewone\ depressie genoemd, omdat deze vorm van depressie in de volksmond meestal bedoeld wordt als het over depressiviteit gaat. De wetenschappelijke benaming is unipolaire depressie.
Is het over (vanzelf of na behandeling), dan komt bij zeker de helft van de patiënten de depressie toch weer terug. Zo kan de gewone, unipolaire depressie een chronische depressie worden. Hierdoor wordt de levensvreugde ernstig verminderd en kan iemands volledig op een dood spoor komen te zitten.
Manische depressiviteit (de manische depressieve stoornis):
is een tweeslachtige vorm van depressiviteit.
De gemoedstoestand van de patiënt wisselt hierbij periodiek van zeer depressief (teneergeslagen, somber) tot manisch (zeer actief).
Men kan enerzijds zeer uitbundig en daadkrachtig zijn (de manie) en anderzijds ook uiterst teruggetrokken en inactief (de depressie).
Het effect van manische depressiviteit op iemands leven kan groot zijn.
De sociale omgeving en de werkomgeving moeten om zien te gaan met iemand die periodiek overdreven actief is of juist helemaal niet.
Vaak ook is opname in een psychiatrisch ziekenhuis nodig.
Manische depressiviteit is goed behandelbaar.
Medicijnen spelen hierbij een essentiële rol. Ook de motivatie van de patiënt en de betrokkenen om te komen tot acceptatie van de ziekte
en om een manie in een vroeg stadium te leren herkennen, zijn belangrijk.
Vanwege het afwisselende karakter van manische depressiviteit, wordt het ook wel bipolaire depressiviteit genoemd.
Chronische depressieve stemming (chronische depressiviteit)
Chronische depressieve stemming (ook wel chronische of dysthyme depressiviteit genoemd) is een vorm van een \gewone\ (unipolaire) depressie, maar waarbij de verschijnselen die zich voordoen veel minder zijn. Ook zijn de verschijnselen die zich wel voordoen, minder intens.
Als de klachten van een milde of lichte depressie zich langer dan 2 jaar voordoen, wordt er gesproken over een chronische depressieve stemming.
Kenmerkend voor chronische depressiviteit is dat de ernst van de symptomen kan wisselen.Lange periodes met sombere gedachten,
worden afgewisseld door periodes waarin het beter gaat.
Het is mogelijk dat tijdens de chronische depressiviteit zich tijdelijk een \gewone\ depressie voordoet, waarbij de er zich tijdelijk meer en heftiger klachten voordoen. Dan wordt er ook wel gesproken over een dubbele depressie.
Naast de neerslachtige, sombere stemming kan er bij chronische depressiviteit ook een combinatie van de volgende klachten optreden:
te weinig of juist teveel eten
weinig energie hebben
vermoeid zijn
veel of juist weinig slapen
verminderd gevoel van eigenwaarde
gevoelens van hopeloosheid
besluiteloosheid
concentratieproblemen
De klachten treden meestal minder sterk op dan bij de \gewone\, unipolaire depressie.
Dat betekent echter niet dat de patiënt er niet onder lijdt.
De depressiviteit houdt meerdere jaren aan, met daarna meestal maar een korte periode waarin het goed gaat.
Het functioneren in de sociale omgeving en de werkomgeving wordt bemoeilijkt en de buitenwereld ziet chronische depressieve patiënten vaak als negatief en lastig.
Het aantal Nederlandse mannen met een chronisch depressieve stemming is naar schatting 150.000 en het aantal vrouwen naar schatting 300.000. Vrouwen hebben dus 2 keer zo vaak last van chronische depressiviteit dan mannen. De kans dat een willekeurige Nederlander last krijgt van chronische depressiviteit is ongeveer 5%.
De oorzaak van chronische depressiviteit is vaak niet eenduidig.
Chronische lichamelijke ziekten kunnen tot chronische depressiviteit leiden, maar ook chronische psychische of sociale belasting.
Ook een persoonlijkheidsstoornis kan de oorzaak zijn.
Daarbij is meestal sprake van een neurose door een onbewust psychisch conflict. Door dit conflict ontstaat er angst en dat uit zich weer op verschillende manieren.
Eén van die manieren is een depressieve stemming.
Wat dit psychische conflict heeft veroorzaakt is vaak niet bekend, maar het kan bijvoorbeeld veroorzaakt worden door een traumatische ervaring in het verleden.
Lichamelijk geweld en seksueel misbruik op jonge leeftijd kunnen leiden tot een onververwerkt trauma.
Ook voortdurende kritiek van ouders op kinderen, kan leiden tot een negatief zelfbeeld en een laag gevoel van eigenwaarde.
Later kunnen dergelijke teleurstellingen en trauma\s tot chronische depressiviteit leiden.
Chronische depressiviteit gaat niet vanzelf over. Hooguit gaat het een korte periode beter. Een chronisch depressieve stemming is meestal moeilijker te behandelen dan andere depressies. Het gebruik van medicijnen (antidepressiva) leidt vaak wel tot vermindering van de klachten, maar het neemt de depressie niet helemaal weg. De beleving van de depressie kan wel als minder zwaar worden ervaren. Ook met behulp van psychotherapie kan de depressie verminderen. Daarmee kan geleerd worden de depressie beter in de hand te houden, wat het dagelijks functioneren verbeterd.
Postnatale depressie (post partum illness of postpartum depressie)
Bij een aantal vrouwen ontwikkelt zich enkele weken tot maanden na de bevalling een depressie. Dit wordt een postnatale of postpartum depressie genoemd.
De postnatale depressie vertoont dezelfde verschijnselen als de \gewone\ of unipolaire depressie en is daarvan niet te onderscheiden (behalve dat de postnatale depressie kort na de zwangerschap optreedt).
Alle symptomen die ook horen bij de unipolaire depressie kunnen voorkomen, waarbij de depressieve stemming en het niet van de baby kunnen genieten voorop staan. De postnatale depressie kan ook optreden na een miskraam of abortus.
Ongeveer 10% van de moeders heeft er in meer of mindere mate last van.
Naast lichamelijke klachten, ontstaat er veelal ook psyschologische klachten.
Vaak is er sprake van flitsen waarin de moeder angst heeft om haar eigen kind iets aan te doen.
Dit kan ontaarden in zware aanvallen, waarbij de moeder zich niet meer bewust is van wat er met haar gebeurt.
Dit kan daadwerkelijk gevaarlijk zijn voor de baby.
Winterdepressie (en winterblues)
Depressieve stemmingen tijdens najaar, winter en het vroege voorjaar, zijn voor bijna 1,2 miljoen Nederlandsers een terugkerend probleem.
Voor ongeveer 450.000 Nederlanders zijn de klachten zo ernstig, dat er sprake is van een winterdepressie. Deze groep doet weinig tot niets gedurende deze periode.
Iedereen kan het overkomen, maar de grootste groep patiënten wordt gevormd door vrouwen tussen de 13 en 55 jaar.
De klachten beginnen veelal in de herfst, verergeren in de winter en verdwijnen langzaam in de lente.
Een winterdepressie wordt ook wel ingedeeld naar mate van ernst.
De ernstige vorm wordt ook wel Seasonal Affective Disorder (SAD) genoemd en is de echte winterdepressie.
De lichte variant wordt ook wel Subsyndromal Seasonal Affective Disorder (S-SAD) genoemd en in de Nederlandse taal ook wel winterblues.
De meest voorkomende klachten van de winterdepressie (en winterblues) zijn:
somberheid, neerslachtigheid
neiging zich in zichzelf terug te trekken.
veel slapen, soms zelfs meer dan 14 uur per dag
vermoeidheid, ondanks eventueel veel slapen
prikkelbaarheid
veel eten, met name koolhydraatrijk voedsel
gewichtstoename
Als de klachten 2 jaar of langer achtereen terugkeren in de winterperiode, is er sprake van een winterdepressie.
Mensen met de lichte variant (de winterblues) zijn niet ziek, maar hebben wel klachten. Deze klachten zijn hetzelfde als bij winterdepressie maar minder ernstig. Verschijnselen als somberheid, neerslachtigheid en depressie treden bij de winterblues niet op.
De oorzaak van een winterdepressie wordt veelal toegeschreven aan de verminderde hoeveelheid daglicht in de herfst, winter en het vroege voorjaar.
Ongeveer 10% van de Nederlanders heeft lichamelijk moeite zich hieraan aan te passen.
Waarschijnlijk speelt het hormoon melatonine een rol. Dit is het hormoon dat slaap veroorzaakt. Als het donker wordt en is, is dat voor het lichaam een signaal om slaap te krijgen. Hoe langer het donker is, hoe meer signaal dus om maar vooral niet wakker te blijven.
Hoewel een winterdepressie natuurlijk heel vervelend is, is er gelukkig wel wat aan te doen. Met name lichttherapie biedt voor veel patiënten uitkomst.
