Respect - basis van samenleven

[Liana]

.

Respect - basis van samenleven

En God sprak: Mensen in de westerse samenleving hebben blijkbaar nog steeds oorlog nodig om tot inzicht te komen en innerlijk vrede te ervaren. En ik smeekte God: Alstublieft geef ze eerst een crisis, dan zullen ze zeker ontwakenÂ…



Gedogen
Respect ligt aan de basis van de samenleving. We worden steeds meer opgeschrikt door geweld. Verharding in de samenleving. Hufterig gedrag noemen ze dat tegenwoordig. Hulpverleners, zoals brandweermannen, politieagenten, ambulancepersoneel en ziekenhuispersoneel krijgen er zelfs mee te maken. Meestal is dat vaak een reactie vanuit angst en spanning. Hoe dan ook, dit is voorbij de grenzen van het toelaatbare; het gedogenÂ…



Erkenning
Er is iets fundamenteels mis in onze samenleving. We bestrijden het kwaad met man en macht en toch groeit het kwaad zienderogen. Dat lijkt tegenstrijdig maar is logisch: alles wat we bestrijden: dat wat we aandacht geven groeit immers? Kijk nu eens naar onze Geert Wilders. In wezen willen we geen van allen deze man in het kabinet. En toch gebeurt het! Hij is een regelrechte aanfluiting van ons rechtssysteem. Geert is volledig geobsedeerd door zijn zelfgecreëerde beeld van de werkelijkheid en niet in staat om het grote geheel te overzien. Hij gedraagt zich als een puber en is voortdurend op zoek naar de erkenning in de buitenwereld die hij blijkbaar in zijn opvoeding nooit gekregen heeft. En daar zit hem het probleem voor velen van ons, aanvankelijk voor ons allemaal.



Opvoeding
Cesar, onze welbekende hondenfluisteraar, is volkomen in harmonie met zichZELF. Hij verkondigt dat hij niet de hond opvoedt maar de baas. De hond volgt vanzelf beweert hij en dat blijkt meestal ook zo.



Met mensen is het natuurlijk niet anders. We zouden eigenlijk de ouders op moeten voeden en dan volgen de kinderen vanzelf. Maar goed als je dat zegt raak je een gevoelig punt. Ouders zijn ook slechts de producten van hun doorgaans verre van volmaakte opvoeding. Wanneer we geen gezond zelfbeeld hebben kunnen we dat ook niet doorgeven aan onze kinderen en verwachten we paradoxaal genoeg vaak dingen van hen die we zelf niet konden waarmaken. En zo ontstaat er een vicieuze cirkel die nauwelijks te doorbreken valt.



En denk nu niet dat ik de oplossing weet – want die weet ik niet. Maar het is al bevrijdend om te zeggen dat ik het niet weet. Dat maakt strakke structuren weer beweegbaar. Het leven is immers een voortdurend experiment?



Verinnerlijken
Ik heb net een boek gelezen geschreven door een zware crimineel. Hij wilde als kind gaan voetballen. Zijn vader wilde dat hij ging boksen en hij ging boksen. En hoe! Hij werd praktisch onverslaanbaar, kwam in de drugswereld terecht en werd tenslotte een zwaar crimineel waar zelfs de politie bang voor was. Uiteindelijk vond hij verlichting in de gevangenis. Hij vond de weg terug naar het leven via Jezus. En hoewel Jezus nog steeds een beeld buiten onszelf vertegenwoordigd, is het hem uiteindelijk redelijk gelukt om dat beeld te verinnerlijken. Nu is hij een hulpverlener voor anderen. Doorgaans zijn dit de besten!



Omdat hij nooit de erkenning kreeg die hij als kind zo nodig had, deed hij alles om die erkenning van zijn vader te krijgen. Hij ging steeds verder daarin en raakte de verbinding kwijt met zijn essentie: het gevoel van goed en kwaadÂ…



En DAT is het cruciale punt. Het herinnert me aan mijn verblijf in de gevangenis in Curaçao:


Toch nog onverwachts zit ik in de gevangenis in Curaçao tussen de vrouwelijke bolletjesslikkers. Een van de vrouwen krijgt er behoorlijk van langs. Ik kijk naar haar en vraag of ze ooit geknuffeld is in haar leven. Ze schudt haar hoofd. Ik vraag of ze een knuffel wil. Ja dat wil ze! We staan in het midden van de cirkel en ik omhels haar in liefde. Ze zuigt het op als een spons. Dan gaat ze zitten, trots en fier en deelt met haar zusters: ‘Voor de eerste keer in mijn leven heb ik gevoeld dat ik goed ben zoals ik ben’.
- Uit mijn boek: ‘De Kracht van het Zijn’.



Compleet
Ieder mens is wanhopig op zoek naar erkenning. Op het moment dat we echt gezien worden in de diepte van ons wezen, kan er iets gaan helen. Het is de basis van ons zijn.


Kinderen hebben dit van nature. Zij zijn heel en compleet, vol van een natuurlijk zelfvertrouwen. Goddelijk, zoals de Schepper ons heeft bedoeld. Dan begint onze opvoeding en we leren dat bepaald gedrag toelaatbaar is en ander gedrag juist niet. Slim als we zijn beginnen we ons razendsnel aan te passen aan de gedragscode van onze ouders, de school, onze opvoeders, de maatschappij – en last but not least – onze kerkelijke leiders die hun macht misbruikten om ons eeuwenlang op te zadelen met een giga schuldcomplex. En laten we wel wezen, daar zijn we nog steeds niet van verlost!



Verminkt
Tegen de tijd dat we pubers worden zijn we volledig vervreemd van de onschuld van ons WEZEN en is binnenkant langzaam maar zeker buitenkant geworden. Afhankelijk van de cultuur wordt dat ook nog eens extra benadrukt. In bepaalde culturen worden vrouwen als minderwaardig gezien aan mannen. Zij worden verkracht, besneden, verminkt en gestenigd en voor dit alles misbruiken we de naam van het Allerhoogste om ons ongoddelijk, onmenselijk gedrag te rechtvaardigen. In onze cultuur besnijden en verminken we onszelf op andere manieren. We tutten ons op aan de buitenkant, geven kapitalen uit om datgene wat we er eerst aan gegeten hebben er weer af te krijgen, ondergaan make-overs om er volgens de norm uit te zien en ga zo maar verder. Maar hemeltje, die binnenkant, hoe zit het met onze binnenkant?



Gelukkig
En wat te denken van de media. Enerzijds moeten we blijkbaar bezuinigen en anderzijds worden we voortdurend opgehitst om dingen te kopen die we niet werkelijk nodig hebben, maar die ons – volgens zeggen – gelukkig zullen maken. En niet getreurd: Kunnen we het NU niet betalen, dan mogen we daar 24 maanden over doen en is die TV toch echt ons eigendom. Onze hebzucht kent geen grenzen. Voor we het weten zitten we tot over onze oren in de schulden. Een aantal van ons ziet geen andere uitweg dan zelfmoord of komen terecht in het criminele circuit.


De grootste misdadigers zitten niet in de gevangenis maar staan aan de wal!


Doodzwijgen
Even terug naar Geert Wilders. Geert Wilders op zichzelf is NIETS. Omdat hij niets is zoekt hij erkenning voor zijn ideeën in de buitenwereld. Om fenomenen zoals Geert Wilders te bestrijden is er maar een methode: DOODzwijgen – de naam zegt het al: Laten we dus ophouden met voortdurend datgene te bevestigen wat we niet willen!


Hoe harder we het kwaad bestrijden, hoe harder dat het groeit. Een mooi voorbeeld zijn de gevangenissen. Jeugdigen die voor een eerste delict gestraft worden komen vaak als criminelen uit de gevangenis. Daar leren zij het vak. Tachtig procent valt terug in hetzelfde of nog heftiger gedrag. Opsluiting helpt blijkbaar niet. Maar wat dan wel?


Nogmaals, ik zou het niet weten. Ik denk dat de eerste stap is om te erkennen dat we er met zijn allen een zootje van gemaakt hebben en dat we daar ook de verantwoordelijkheid voor moeten nemen. We kunnen niet door blijven gaan met rotzooi maken en eisen dat anderen dat voor ons op ruimen omdat wij ervoor betalen. We kunnen niet door blijven gaan met consumeren terwijl we verwachten dat anderen de oplossing zullen aandragen voor de crisis. We zullen bereid moeten zijn om ons steentje, hoe klein ook, bij te dragen. We mogen ophouden met te denken dat we beter zijn dan anderen. We zijn niet beter dan wie dan ook. Nog sterker, we zijn uiteindelijk allemaal onlosmakelijk met elkaar verbondenÂ…



Het lot
Nogmaals, de grootste criminelen gaan vrij uit. Dat zijn o.a. de farmaceutische industrie die ons wijsmaakt dat we Mexicaanse griep krijgen als we ons niet laten vaccineren en de vermaakindustrie die ons ophitst om te blijven consumeren tot het onze strot uitkomt. Zolang wij onze macht uit handen geven omdat we te gemakzuchtig zijn om zelf na te denken, zullen anderen ons lot in handen nemen.


Dankbaarheid.
Er is zoveel om dankbaar voor te zijn. Ik tel elke dag mijn zegening. Ik ben dankbaar dat de zon schijnt. Dankbaar dat het regent. Dankbaar dat ik, ondanks alle mankementen, gezond ben. Dankbaar dat ik in vrijheid ben geboren. Mag denken wat ik wil, mag zeggen wat ik wil.


Bezieling
De moraal van dit verhaal is respect. Ik weet als geen ander dat ik de grootste helft van mijn leven kwijlend heb rondgelopen om die erkenning te krijgen die ik naar mijn gevoel niet kreeg. Ik heb mijn bezieling, mijn passie, alles wat ik van nature was, ingeleverd om erkend te worden. Het resultaat was dat ik ziek werd, zieker en ziekerÂ…


Soms hebben we een oorlog nodig om wakker te worden. Het resultaat van mijn ziekte was genezing. En dan heb ik het niet alleen over mijn lijf. Ik kwam in contact met de hel in mezelf en toen ik niet verder kon zakken begon het licht door te breken. En ik zag dat ik alles wat ik was en niet was zelf had gecreëerd. Het duurde een aardige tijd voordat ik mezelf waarachtig kon omarmen en vergeven. Dat resulteerde in vergeving naar anderen. Het duurde nog aardig wat tijd voordat ik zover was dat ik niemand meer de schuld wilde geven van mijn bestaan. Mijn ouders niet, mijn leraren niet, mijn partner niet, mijn werkgever niet, mijn uitgever niet. Het betekent niet dat ik alles goed praat, het betekent dat ik mijn hand in eigen boezem steek.



Relatie
Als ik me ongelukkig voel dan kan ik hunkeren naar een relatie die mij gelukkig maakt. Geloof me, het zal werken voor zolang het werkt. Het maakt niet uit of ik mijn gevoel voor eigenwaarde haal uit God, uit een relatie, uit mijn werk of uit mijn titel. Het kaartenhuis stort volledig in elkaar als deze factoren van buitenaf wegvallen. Dan word ik geconfronteerd met mijn verknipte binnenkant. En als ik maar genoeg met mijn kop tegen de muur heb gelopen en inmiddels weet dat die muur daar geen deuken aan oploopt maar ik des te meer, dan krijgt ZIJN haar betekenis. Dan ben ik weer dat onschuldige kind van weleer die niets of niemand nodig heeft om gelukkig te zijn. Die gewoon stroomt met de stroom omdat ze weet dat leven beweging is en voortdurende veranderingen inhoudt. En dat teveel regelgeving en waardevaste pensioenen de doodsteek betekenen voor een flexibele samenleving.


Respect
Wanneer ik geworteld ben in mijn ZIJN, kan ik niet alleen meZELF omarmen, maar alles en iedereen om me heen. Het maakt niet uit of iemand zwart, blank of bruin is. Het is immers alleen maar buitenkant. Het maakt niet uit of iemand Christen, Moslim, Jood of Atheïst is. In zekere zin is ook dat slechts buitenkant en geven we daarmee gehoor aan een innerlijke behoefte om God te erkennen en een plaats te geven in ons leven. Daar is niets mis mee, zolang we niet claimen dat onze manier de enige juiste is.


Harmonie
En uiteindelijk leidt dit hele proces ons vroeger of later naar harmonie: het volmaakte evenwicht tussen licht en donker. Ook al bestaat er in wezen alleen maar LICHT – in onze aardse hoedanigheid hebben we te maken met licht zowel als donker. Kortom zonder donker is er geen licht. Dus als we het donker in onszelf erkennen en niet langer projecteren op de buitenwereld dan worden we meer en meer het Licht zelf. We hoeven niet langer het ene te verheerlijken ten koste van het ander. We aanbidden geen enkele God en tegelijkertijd alle Goden. We nemen de verantwoordelijkheid voor de natuur, onze ware NATUUR. We behandelen mensen, dieren en planten met respect, kortom we behandelen alles en iedereen zoals we ons ZELF behandelen.


En we staan meer en meer aan de zijlijn en we kijken met humor naar het theater wat we leven noemen en we glimlachen zonder onszelf of een van de spelers uit te lachenÂ…


Om Shanti,
Yasmin

bron: Yasmin Verschure