Yasmin Verschure

[Elisabeth]

ODE JAN STRAATMAN - HIV/AIDS en buddyproject





Het was onverwacht dat ik bij het afscheid van Jan Straatman was. Het gooide me terug in de tijd: de dood

van mijn dierbare vriend Everhard, nu al weer 17 jaar geleden. Je vindt zijn verhaal in mijn boeken: ‘Weg

naar het Licht’ of ‘Meesterschap’. Ik was bij Everhard omdat ik daar wilde zijn – en niet via het

buddyproject. Jan Straatman kwam hem af en toe bezoekenÂ…

En zie, nu ben ik zomaar op Jan zijn feestje. Jan zit in een rolstoel, 80 jaar jong en goddelijk mooi. Naast

hem zit zijn eigen buddy. Jan is een voorbeeld van onvoorwaardelijke liefde, een toonbeeld van egoloosheid,

zonder etiket. Ik zou hem mert recht een moeder Teresa van deze tijd noemen. Schreef ik niet ergens: ‘De

ware Meesters komen via de achterdeur?Â’

Respect
Wat Jan allemaal heeft gedaan in zijn leven verdient respect. Hij heeft HIV/AIDS uit het verdomhoekje

gehaald en 100en buddyÂ’s getraind. Hij startte een HIV/AIDS project in Thailand en na zijn hartinfarct en

tia begaf hij zich vrij recent in het meest criminele stuk van Johannesburg om daar de mensen te trainen en

te leren hoe belangrijk het is om aan geraakt te worden als je tot het leger van de onaanraakbare behoordÂ…

Ik was zelf immeres in Zuid-Afrika in een aidskliniek. Ik ben dan ook dankbaar dat ik hier mag zijn. Ik loop

Roland tegen het lijf. Roland maakte samen met zijn vriend deel uit van de vriendenkring rond Everhard.

Hij zorgde dat er iets te eten was, bakte heerlijke taarten en was de profider van het door Everhard zo

begeerde Haagendas ijs. Ik kan Ronald in een paar woorden definiëren: Hij houdt oprecht van mensen,

mannen zowel als vrouwen. Hij is dienstbaar: hij geeft en geeft en ontvangt en ontvangtÂ…

Ik realiseer me dat homoÂ’s iets speciaals hebben
Ze worden vaak gediscrimineerd. Een lot wat ook vrouwen wereldwijd ten deel valt. Zou het kunnen dat

normale mannen bang voor hen zijn? Ze hebben doorgaans iets wat anders is dan anders. Ik herinner me

dat ik nooit zo intiem ben geweest met iemand als met Everhard. Hoewel we af een toe in hetzelfde bed

sliepen, deelden we het bed niet. Nee het was een pure intimiteit. En natuurlijk, Everhard was stervende.

Die intimiteit was er echter vanaf het eerste begin – er zat niets tussen ons.

Harmonie
Als het de opdracht van de mens is om harmonie tussen hoofd en hart te verwerven, ofwel tussen het

mannelijke en het vrouwelijke, dan zou ik haast zeggen dat veel homoÂ’s dat van nature min of meer al

hebben. Althans, zo heb ik dat ervaren in de tijd van Everhard en zo voelt de sfeer deze avond: open en

liefdevol. Velen schijnen er plezier aan te beleven om er voor anderen te zijn. Geven wordt ontvangen. Dat

geldt ook voor de heteroÂ’s die hier vanavond zijn. De sfeer is Jan waardig.

Waar ik van schrok tijden het minisymposium:HIV/AIDS is inmiddels een chronische ziekte geworden.

Was het in de tijd van Everhard onontkoombaar om daaraan te sterven, het is nu heel normaal om daaraan

niet langer dood te gaan. En dat betekent dat HIV/AIDS opnieuw de kop op steekt, ook bij ouderen. Een van

de oorzaken is onveilig vrijen. Mensen worden nonchalant: het zal zoÂ’n vaart niet lopen en als het wel zo is,

is de ziekte behandelbaar.

Kwaliteit van Leven
Hoe zit het echter met de kwaliteit van leven en met onze eigen verantwoordelijkheid? Dat is een ander

hoofdstuk. Ieder van ons is verantwoordelijk voor zijn eigen welbevinden. En ieder van ons zou respectvol

met zijn lichaam om dienen te gaan. Helaas schijnen we dat pas te beseffen als het verkeerd gaat. Als we

een burn-out krijgen, een hartinfarct, kanker of aids.

Voorrecht
Gelukkig zijn wij zo bevoorrecht dat er niemand is die geen medische zorg krijgt. Dat dit niet zo

vanzelfsprekend is, laat Michael Moore zien in zijn documentaire over de gezondheidszorg in de USA. Je

kunt je niet voorstellen dat dit anno 2010 voorkomt in de wereld, laat staan in USA.

Democratie
Hoe dan ook, ik realiseer me dat ik dankbaar ben dat er zo goed voor ons gezorgd wordt. Dat het niet iets is

wat vanzelfsprekend is of waar we recht op hebben. Dat het te maken heeft met ware democratie. In dat

opzicht staat de USA onderaan de ladder of nog erger. Mensen op straat zetten die geen medische hulp

kunnen betalen is onmenselijk en barbaars en past niet bij een natie die in alle opzichten meent de toon aan

te moeten geven in de wereldÂ…

Verantwoordelijkheid nemen voor je eigen welzijn is een groot goed. Ondersteuning krijgen als je dat nodig

hebt is geen recht, maar een voorrecht!

Om Shanti,
Yasmin

[Elisabeth]

Respect - basis van samenleven



En God sprak: Mensen in de westerse samenleving hebben blijkbaar nog steeds oorlog nodig om tot inzicht

te komen en innerlijk vrede te ervaren. En ik smeekte God: Alstublieft geef ze eerst een crisis, dan zullen ze

zeker ontwakenÂ…

Gedogen
Respect ligt aan de basis van de samenleving. We worden steeds meer opgeschrikt door geweld. Verharding

in de samenleving. Hufterig gedrag noemen ze dat tegenwoordig. Hulpverleners, zoals brandweermannen,

politieagenten, ambulancepersoneel en ziekenhuispersoneel krijgen er zelfs mee te maken. Meestal is dat

vaak een reactie vanuit angst en spanning. Hoe dan ook, dit is voorbij de grenzen van het toelaatbare; het

gedogenÂ…

Erkenning
Er is iets fundamenteels mis in onze samenleving. We bestrijden het kwaad met man en macht en toch

groeit het kwaad zienderogen. Dat lijkt tegenstrijdig maar is logisch: alles wat we bestrijden: dat wat we

aandacht geven groeit immers? Kijk nu eens naar onze Geert Wilders. In wezen willen we geen van allen

deze man in het kabinet. En toch gebeurt het! Hij is een regelrechte aanfluiting van ons rechtssysteem.

Geert is volledig geobsedeerd door zijn zelfgecreëerde beeld van de werkelijkheid en niet in staat om het

grote geheel te overzien. Hij gedraagt zich als een puber en is voortdurend op zoek naar de erkenning in de

buitenwereld die hij blijkbaar in zijn opvoeding nooit gekregen heeft. En daar zit hem het probleem voor

velen van ons, aanvankelijk voor ons allemaal.

Opvoeding
Cesar, onze welbekende hondenfluisteraar, is volkomen in harmonie met zichZELF. Hij verkondigt dat hij

niet de hond opvoedt maar de baas. De hond volgt vanzelf beweert hij en dat blijkt meestal ook zo.

Met mensen is het natuurlijk niet anders. We zouden eigenlijk de ouders op moeten voeden en dan volgen de

kinderen vanzelf. Maar goed als je dat zegt raak je een gevoelig punt. Ouders zijn ook slechts de producten

van hun doorgaans verre van volmaakte opvoeding. Wanneer we geen gezond zelfbeeld hebben kunnen we

dat ook niet doorgeven aan onze kinderen en verwachten we paradoxaal genoeg vaak dingen van hen die we

zelf niet konden waarmaken. En zo ontstaat er een vicieuze cirkel die nauwelijks te doorbreken valt.

En denk nu niet dat ik de oplossing weet – want die weet ik niet. Maar het is al bevrijdend om te zeggen dat

ik het niet weet. Dat maakt strakke structuren weer beweegbaar. Het leven is immers een voortdurend

experiment?

Verinnerlijken
Ik heb net een boek gelezen geschreven door een zware crimineel. Hij wilde als kind gaan voetballen. Zijn

vader wilde dat hij ging boksen en hij ging boksen. En hoe! Hij werd praktisch onverslaanbaar, kwam in de

drugswereld terecht en werd tenslotte een zwaar crimineel waar zelfs de politie bang voor was. Uiteindelijk

vond hij verlichting in de gevangenis. Hij vond de weg terug naar het leven via Jezus. En hoewel Jezus nog

steeds een beeld buiten onszelf vertegenwoordigd, is het hem uiteindelijk redelijk gelukt om dat beeld te

verinnerlijken. Nu is hij een hulpverlener voor anderen. Doorgaans zijn dit de besten!

Omdat hij nooit de erkenning kreeg die hij als kind zo nodig had, deed hij alles om die erkenning van zijn

vader te krijgen. Hij ging steeds verder daarin en raakte de verbinding kwijt met zijn essentie: het gevoel

van goed en kwaadÂ…

En DAT is het cruciale punt. Het herinnert me aan mijn verblijf in de gevangenis in Curaçao:

Toch nog onverwachts zit ik in de gevangenis in Curaçao tussen de vrouwelijke bolletjesslikkers. Een van de

vrouwen krijgt er behoorlijk van langs. Ik kijk naar haar en vraag of ze ooit geknuffeld is in haar leven. Ze

schudt haar hoofd. Ik vraag of ze een knuffel wil. Ja dat wil ze! We staan in het midden van de cirkel en ik

omhels haar in liefde. Ze zuigt het op als een spons. Dan gaat ze zitten, trots en fier en deelt met haar

zusters: ‘Voor de eerste keer in mijn leven heb ik gevoeld dat ik goed ben zoals ik ben’.
- Uit mijn boek: ‘De Kracht van het Zijn’.

Compleet
Ieder mens is wanhopig op zoek naar erkenning. Op het moment dat we echt gezien worden in de diepte van

ons wezen, kan er iets gaan helen. Het is de basis van ons zijn.

Kinderen hebben dit van nature. Zij zijn heel en compleet, vol van een natuurlijk zelfvertrouwen. Goddelijk,

zoals de Schepper ons heeft bedoeld. Dan begint onze opvoeding en we leren dat bepaald gedrag

toelaatbaar is en ander gedrag juist niet. Slim als we zijn beginnen we ons razendsnel aan te passen aan de

gedragscode van onze ouders, de school, onze opvoeders, de maatschappij – en last but not least – onze

kerkelijke leiders die hun macht misbruikten om ons eeuwenlang op te zadelen met een giga

schuldcomplex. En laten we wel wezen, daar zijn we nog steeds niet van verlost!

Verminkt
Tegen de tijd dat we pubers worden zijn we volledig vervreemd van de onschuld van ons WEZEN en is

binnenkant langzaam maar zeker buitenkant geworden. Afhankelijk van de cultuur wordt dat ook nog eens

extra benadrukt. In bepaalde culturen worden vrouwen als minderwaardig gezien aan mannen. Zij worden

verkracht, besneden, verminkt en gestenigd en voor dit alles misbruiken we de naam van het Allerhoogste

om ons ongoddelijk, onmenselijk gedrag te rechtvaardigen. In onze cultuur besnijden en verminken we

onszelf op andere manieren. We tutten ons op aan de buitenkant, geven kapitalen uit om datgene wat we er

eerst aan gegeten hebben er weer af te krijgen, ondergaan make-overs om er volgens de norm uit te zien en

ga zo maar verder. Maar hemeltje, die binnenkant, hoe zit het met onze binnenkant?

Gelukkig
En wat te denken van de media. Enerzijds moeten we blijkbaar bezuinigen en anderzijds worden we

voortdurend opgehitst om dingen te kopen die we niet werkelijk nodig hebben, maar die ons – volgens

zeggen – gelukkig zullen maken. En niet getreurd: Kunnen we het NU niet betalen, dan mogen we daar 24

maanden over doen en is die TV toch echt ons eigendom. Onze hebzucht kent geen grenzen. Voor we het

weten zitten we tot over onze oren in de schulden. Een aantal van ons ziet geen andere uitweg dan zelfmoord

of komen terecht in het criminele circuit.

De grootste misdadigers zitten niet in de gevangenis maar staan aan de wal!

Doodzwijgen
Even terug naar Geert Wilders. Geert Wilders op zichzelf is NIETS. Omdat hij niets is zoekt hij erkenning

voor zijn ideeën in de buitenwereld. Om fenomenen zoals Geert Wilders te bestrijden is er maar een

methode: DOODzwijgen – de naam zegt het al: Laten we dus ophouden met voortdurend datgene te

bevestigen wat we niet willen!

Hoe harder we het kwaad bestrijden, hoe harder dat het groeit. Een mooi voorbeeld zijn de gevangenissen.

Jeugdigen die voor een eerste delict gestraft worden komen vaak als criminelen uit de gevangenis. Daar

leren zij het vak. Tachtig procent valt terug in hetzelfde of nog heftiger gedrag. Opsluiting helpt blijkbaar

niet. Maar wat dan wel?

Nogmaals, ik zou het niet weten. Ik denk dat de eerste stap is om te erkennen dat we er met zijn allen een

zootje van gemaakt hebben en dat we daar ook de verantwoordelijkheid voor moeten nemen. We kunnen

niet door blijven gaan met rotzooi maken en eisen dat anderen dat voor ons op ruimen omdat wij ervoor

betalen. We kunnen niet door blijven gaan met consumeren terwijl we verwachten dat anderen de oplossing

zullen aandragen voor de crisis. We zullen bereid moeten zijn om ons steentje, hoe klein ook, bij te dragen.

We mogen ophouden met te denken dat we beter zijn dan anderen. We zijn niet beter dan wie dan ook. Nog

sterker, we zijn uiteindelijk allemaal onlosmakelijk met elkaar verbondenÂ…

Het lot
Nogmaals, de grootste criminelen gaan vrij uit. Dat zijn o.a. de farmaceutische industrie die ons wijsmaakt

dat we Mexicaanse griep krijgen als we ons niet laten vaccineren en de vermaakindustrie die ons ophitst om

te blijven consumeren tot het onze strot uitkomt. Zolang wij onze macht uit handen geven omdat we te

gemakzuchtig zijn om zelf na te denken, zullen anderen ons lot in handen nemen.

Dankbaarheid.
Er is zoveel om dankbaar voor te zijn. Ik tel elke dag mijn zegening. Ik ben dankbaar dat de zon schijnt.

Dankbaar dat het regent. Dankbaar dat ik, ondanks alle mankementen, gezond ben. Dankbaar dat ik in

vrijheid ben geboren. Mag denken wat ik wil, mag zeggen wat ik wil.

Bezieling
De moraal van dit verhaal is respect. Ik weet als geen ander dat ik de grootste helft van mijn leven kwijlend

heb rondgelopen om die erkenning te krijgen die ik naar mijn gevoel niet kreeg. Ik heb mijn bezieling, mijn

passie, alles wat ik van nature was, ingeleverd om erkend te worden. Het resultaat was dat ik ziek werd,

zieker en ziekerÂ…

Soms hebben we een oorlog nodig om wakker te worden. Het resultaat van mijn ziekte was genezing. En

dan heb ik het niet alleen over mijn lijf. Ik kwam in contact met de hel in mezelf en toen ik niet verder kon

zakken begon het licht door te breken. En ik zag dat ik alles wat ik was en niet was zelf had gecreëerd. Het

duurde een aardige tijd voordat ik mezelf waarachtig kon omarmen en vergeven. Dat resulteerde in

vergeving naar anderen. Het duurde nog aardig wat tijd voordat ik zover was dat ik niemand meer de

schuld wilde geven van mijn bestaan. Mijn ouders niet, mijn leraren niet, mijn partner niet, mijn werkgever

niet, mijn uitgever niet. Het betekent niet dat ik alles goed praat, het betekent dat ik mijn hand in eigen

boezem steek.

Relatie
Als ik me ongelukkig voel dan kan ik hunkeren naar een relatie die mij gelukkig maakt. Geloof me, het zal

werken voor zolang het werkt. Het maakt niet uit of ik mijn gevoel voor eigenwaarde haal uit God, uit een

relatie, uit mijn werk of uit mijn titel. Het kaartenhuis stort volledig in elkaar als deze factoren van buitenaf

wegvallen. Dan word ik geconfronteerd met mijn verknipte binnenkant. En als ik maar genoeg met mijn

kop tegen de muur heb gelopen en inmiddels weet dat die muur daar geen deuken aan oploopt maar ik des

te meer, dan krijgt ZIJN haar betekenis. Dan ben ik weer dat onschuldige kind van weleer die niets of

niemand nodig heeft om gelukkig te zijn. Die gewoon stroomt met de stroom omdat ze weet dat leven

beweging is en voortdurende veranderingen inhoudt. En dat teveel regelgeving en waardevaste pensioenen

de doodsteek betekenen voor een flexibele samenleving.

Respect
Wanneer ik geworteld ben in mijn ZIJN, kan ik niet alleen meZELF omarmen, maar alles en iedereen om

me heen. Het maakt niet uit of iemand zwart, blank of bruin is. Het is immers alleen maar buitenkant. Het

maakt niet uit of iemand Christen, Moslim, Jood of Atheïst is. In zekere zin is ook dat slechts buitenkant en

geven we daarmee gehoor aan een innerlijke behoefte om God te erkennen en een plaats te geven in ons

leven. Daar is niets mis mee, zolang we niet claimen dat onze manier de enige juiste is.

Harmonie
En uiteindelijk leidt dit hele proces ons vroeger of later naar harmonie: het volmaakte evenwicht tussen

licht en donker. Ook al bestaat er in wezen alleen maar LICHT – in onze aardse hoedanigheid hebben we te

maken met licht zowel als donker. Kortom zonder donker is er geen licht. Dus als we het donker in onszelf

erkennen en niet langer projecteren op de buitenwereld dan worden we meer en meer het Licht zelf. We

hoeven niet langer het ene te verheerlijken ten koste van het ander. We aanbidden geen enkele God en

tegelijkertijd alle Goden. We nemen de verantwoordelijkheid voor de natuur, onze ware NATUUR. We

behandelen mensen, dieren en planten met respect, kortom we behandelen alles en iedereen zoals we

onsZELF behandelen.

En we staan meer en meer aan de zijlijn en we kijken met humor naar het theater wat we leven noemen en

we glimlachen zonder onszelf of een van de spelers uit te lachenÂ…

Om Shanti,
Yasmin

[Elisabeth]

AFREKENEN MET HET VERLEDEN...

Yasmin Verschure

--------------------------------------------------------------------------------




Van Porto naar Santiago...
Het zijn niet de omstandigheden die ons leven bepalen – het is de manier waarop WIJ deze omstandigheden tegemoet treden…

Niets
De zomer loopt ten einde. De dagen gaan en komen als sterren aan de hemel. De snelheid kan ik niet bijbenen. En ondanks dat ik ogenschijnlijk niets doe, verveel ik meZELF geen momentÂ…

Rechtvaardiging
We rekenen af met ons verleden. Na een deel van de Camino naar Santiago te hebben gelopen kwam ik er achter dat ik mezelf op een dieper niveau ontdaan had van uiterlijkheden. Ik zie dat proces weerspiegeld in de buitenwereld. Luisterde in de auto naar een interview met Jan Bremans over zijn boek ‘Koloniaal Profijt’. Wat me opviel was dat hij zonder blikken of blozen bekende dat wij, Nederlanders, geen cent beter waren geweest dan wie dan ook. En dat is natuurlijk ook zo. We koesteren nog steeds het trauma van de Tweede Wereldoorlog. Datgene wat ONS is aangedaan. Maar we vergeten maar al te graag waar en hoe we zelf in het verleden – en ongetwijfeld nog steeds – anderen hebben onderdrukt en gepijnigd. We rechtvaardigen ons gedrag en overschreeuwen onze schuldgevoelens door te beweren dat andere landen nog barbaarser waren dan wijzelf…

Begraven
In ons persoonlijk leven doen we niet veel anders. We herinneren ons honderd jaar nadien nog precies al het onrecht wat ONS is aangedaan. Maar ik hoor zelden iemand vertellen welk onrecht hij/zij anderen heeft aangedaan. We vinden ons gedrag heilig in vergelijking met dat van vele anderen. Maar wees nou eerlijk, daar hebben we toch geen moer mee te maken? We zijn in geen enkel opzicht verantwoordelijk voor anderen, maar uitsluitend voor onsZELF.

Geloof me, het is een hele klus om je te distantiëren van mensen die bang zijn om VOLWASSEN te worden en daarom zo graag in het verleden blijven leven. Hebben we het lef om ons hoofd recht op onze schouders te dragen en onszelf en anderen onbevreesd in de ogen te kijken? Datgene wat niet recht is recht te maken als dat mogelijk is en anders te transformeren, te vergeven en te begraven?

We kunnen prachtige technieken leren om onszelf te bevrijden en te verlichten. Het zal niet werken zolang we niet bereid zijn in onze eigen spiegel te kijken. Wanneer we onszelf en onze omstandigheden durven te omarmen worden we HEEL en kunnen we het verleden voorgoed het verleden laten in de wetenschap dat datgene wat we nu ZIJN de vrucht is van datzelfde VERLEDENÂ…

Innerlijk vrij
Na drieëntwintig jaar ging ik weer naar een familiefeestje. Ik kon er helemaal zijn en volop genieten en tegelijkertijd was ik toeschouwer en zag ik waarom ik mijn eigen weg moest gaan. Het is aanvankelijk heftig om je afgesneden te voelen van je familiebanden, maar blijkbaar is het de enige manier om uiteindelijk jezelf te vinden. Op dat moment kun je jezelf opnieuw verbinden zonder op welke manier dan ook nog gebonden te zijn aan wie dan ook. Je hoort nergens meer bij en je hoort overal bij. Je bent de zot – de kluizenaar – de sjamaan. Je bent innerlijk vrij!

Bakermat
Heléne uit Armenië komt me opzoeken. Ze is 33 jaar jong en eeuwenoud en heeft kort geleden een verlichtende ervaring gehad. Ze is dankbaar dat ik er was in die tijd dat ze zich zo vervreemd voelde van zichzelf en de buitenwereld. Volgens haar is het noodzaak om iemand om je heen te hebben die je begrijpt op die momenten dat je jezelf nauwelijks nog begrijpt. Naar haar idee is Nederland een bakermat waar mensen van buiten snel transformeren. Ik liet dit even bezinken en schudde mijn hoofd: ‘Nee lieverd, als dat zo was zouden alle buitenlanders hier verlicht zijn. Zeg nou zelf, dat is zeker niet waar. Maar mensen zoals jij en ik die door omstandigheden hun verleden achter zich moesten laten, hebben in dat opzicht een voorsprong. Ze kunnen zich niet langer verschuilen onder moeders vleugels die enerzijds zo beschermend zijn, maar je tegelijkertijd weerhouden op eigen benen te gaan staan en je eigen vleugels uit te slaan’. We moeten blijkbaar eerst helemaal los van onze wortels om opgenomen te kunnen worden in een grotere - universele – familie.

Gift
Dus wat er ogenschijnlijk uitziet als een drama, is een gift van God. (en jij weet verdraaid goed dat ik God niet zie als een oude man op een wolk!) Wanneer jij je overgeeft en je armen uitstrekt zal HIJ/ZIJ je brengen naar EENhied. Aanvankelijk voel je je EENzaam, van God en alleman verlaten, en ga je door hellen van pijn en verdriet. Maar als je dat werkelijk doorvoelt en ervaart zonder er in te blijven hangen, word je waarachtig VRIJ. Je kunt eindelijk je vleugels uitslaan om jezelf te verheffen naar grote hoogten. Jij kunt de situatie overzien zonder je verbinding met de aarde nog te verliezen. Je bent een adelaarÂ…

Ereveld
Is het toeval dat een vriendin me afgelopen zondag meenam naar het Ereveld in Loenen?

Het Ereveld is in meerdere opzichten geen oorlogsbegraafplaats. Men vindt er geen rijen witte kruisen of staande stenen. Op het ereveld vindt men naast de graven van gesneuvelde militairen uit de Tweede Wereldoorlog ook graven van verzetsmensen, dwangarbeiders, joden, krijgsgevangenen, onderduikers en slachtoffers van politionele acties in het voormalig Nederlands-Indië. En sinds de jaren \80 worden er ook militairen en burgers die zijn omgekomen tijdens humanitaire en vredesmissies (her)begraven.

Wouw wat een eenvoudig en verlichtend kerkje en godzijdank NIET op slot. Wat een schitterende omgeving - wat een geweldige energie. Ik voelde me volledig verstillen. Hoe lang we daar geweest zijn weet ik niet. Stomverbaasd dat het plotseling avond was. Kortom, we zijn er uren geweest. Geen pijn, geen verdriet, maar een diepe VREDE is wat ik voelde. THUISkomenÂ…

Om Shanti,

Yasmin
1 oktober

* Ontvang je de nieuwsbrief niet duidelijk in je email: ga dan naar www.yasminverschure.nl - nieuwsbrieven.

* Voel je vrij om deze nieuwsbrief door te sturen...

[Liana]

Meditatie is de bereidheid om de weg te bewandelen.
De bereidheid om HIER en NU aanwezig te zijn en Al Wat Is te omarmen.
Het is het lef om al je overtuigingen te offeren in het vuur van de liefde
en naakt te durven ZIJN.
Kortom, het is het proces van overgave,
het is de weg die je loopt om je ZELF te vinden.




Lege handen
Maanden hebben we gewerkt aan een vernieuwde site – aan
een boek en e-book webwinkel en aan een nieuw profiel.
Op het moment dat het klaar was wist ik dat het proces zijn werk reeds had gedaan.
Ik stond nog steeds met lege handen
en wist dat ze gevuld zouden worden
op het moment dat de tijd daar rijp voor was.
Binnen in mij glimlachte hetÂ…


Een Rebel
Durf een rebel te zijn.
Durf al je heilige huisjes omver te schoppen –
niet buiten jezelf maar in jezelf… – uit mijn boek Oorspronkelijk
http://www.yasminverschure.nl/blog/?page_id=826


Gezegend
Ik heb een bewustzijnsverruimende ervaring gehad.
Dat is een ongoing proces.
In tegenstelling van wat we graag willen geloven, was het allerminst prettig.
Het is steeds opnieuw weer sterven om opnieuw geboren te worden.
Ik voelde me van God en alleman verlaten.
Ik kon er niet van weg gelopen.
Heb de pijn de pijn laten zijn en ben de stilte niet uit de weg gegaan.
Was me voortdurend bewust: gewaarZIJN.



Deze morgen loop ik uren langs het water en door het bos.
De sneeuw is gesmolten en ik ga letterlijk door lagen van modder en troep.
De wind is krachtig en speelt liefelijk door mijn haren.
Drie buizerds cirkelen in te lucht.
Het lijkt alsof zij een gebed uitspreken voor zij zich naar beneden storten op hun prooi.
De natuur geeft, de natuur neemt.
Mijn lijf is nog wat kwetsbaar, maar IK BEN er weer.
Voel me gezegend, dankbaar en vreugdevol.
En plotseling weet ik wat ik
op dit moment te doen heb vanuit mijn pure zijnÂ…



In liefde en Verbondenheid, Yasmin

[Elisabeth]

De ware weg





Vele meesters, ook in deze tijd, beloven ons een snelheidstraject naar vervulling en verlichting, de enige ware weg wel te verstaanÂ…


Ai, er bestaat geen ware weg, er bestaat enkel de weg die jouw ziel wenst te bewandelen, jouw unieke weg. Buiten kijf heb je daar spiegelingen voor nodig uit de buitenwereld. Of dat nu een goed gesprek is, het lezen van een goed boek, een lezing of een workshop of het aan de voeten zitten van een levende meester, het maakt niet uit. Jij bepaalt echter wat jij nodig hebt voor jouw vervulling en niemand anders.


Er bestaat niet zoiets als een ware weg, maar er is wel zoiets als de ultieme waarheid. En die waarheid is in wezen voor iedereen dezelfde: de afgescheidenheid die we ervaren, bestaat uitsluitend in ons denken. In wezen is er slechts eenheid. Vanuit die onbegrensde weidsheid, vanuit de volheid die tegelijkertijd de leegte in zich draagt, manifesteert het leven, de liefde, de scheppingskracht, zich voortdurend in verschillende vormen. Allen tezamen zijn we die ene overweldigde eenheid, dat ene lichaam. God staat niet boven ons. God is alles wat wij zijn, dus zijn wij alles wat God is. God is de scheppingskracht zelf, de ziel van alle manifestaties, zichtbaar en onzichtbaar. Als we dat beginnen te beseffen kunnen we ons valse godsbeeld voorgoed verbranden. Die God bestaat niet en heeft nooit bestaan. Er is niemand die ons beloont en niemand die ons zal straffen.


Poeh wat vervelend nou, moet ik het helemaal alleen doen, zelf beslissen wat goed is en wat slecht. Helaas, dat is maar al te waar. Troost je, er bestaat geen goed en geen slecht, hooguit ervaring. En alles wat we ervaren heeft haar consequenties. Als mensen de consequenties zouden dragen van hun daden, kunnen we meteen stoppen met het uitdelen van straffen, want daar is nog nooit iemand wijzer van gewordenÂ…

Uit haar boek: Kracht van het ZIJN



Om Shanti,
Yasmin

[Elisabeth]

...

Discussiëren



Laten we stoppen met discussiëren.
Discussie verdeelt de wereld in twee kampen: goed en kwaad.
Discussie heeft nog nooit iets goeds voortgebracht, hooguit verdeeldheid en vijandschap.
Het ego wil tenslotte altijd gelijk hebben.






Er bestaat niet zoiets als DE waarheid.
Waarheid is een grove leugen.
Je kunt pas dingen voor waar aannemen als jij die aan den lijve hebt ervaren.
Op dat moment is het waar voor jou!
Een uitzondering en een universele waarheid is ongetwijfeld: IK BEN.
Dat is een waarheid die weet en kunt ervarenÂ…


Veronderstellingen
Waarom vallen de vogels uit de lucht?
Hele groepen geleerden, wetenschappers
en onwetenden zullen zich maanden over dit vraagstuk buigen.
Vele conclusies worden de ether in geslingerd.
Het ego heeft een gezicht en dat wil het niet verliezen.
Dus niemand durft te zeggen: ‘Ik weet het niet’.



Vragen
Er zijn vele vragen.
Er zijn geen pasklare antwoorden.
Hooguit roept iedere vraag een nieuwe vraag op.
En dat is wat het is.



De ontwaakte mens
De ontwaakte mens heeft uitsluitend vragen.
Hij/zij is nieuwsgierig als een kind.
Hij zal alles onderzoeken en niets voor waarheid aannemen.
Hij zal niet pretenderen verlicht te zijn om vervolgens op zijn kont te gaan zitten
en te zeggen dat hij iets bereikt heeft.
Hij weet dat er niets te bereiken valt o
mdat alles wat je kunt bereiken reeds is bereiktÂ…



Om Shanti,

Yasmin

[Elisabeth]

.

Pelgrim naar Jeruzalem: van Thorn naar Name


Stressvrij



De volgende dag pakken we onze rugzakken.
Het is nog even spannend.
Emmaus-Feniks laat weten dat Giri niet langer welkom is.
Hun manier van handelen als mensen het aandurven om het beleid te bekritiseren.
Dus moet er hals over kop een plekje gevonden worden
voor de opslag van Giri zijn weinige spullen.
Wonderbaarlijk, ook dit levert nauwelijks stress op.
Misschien is het precies wat Giri nodig heeft om zich volledig
vrij te voelen om aan zijn reis te beginnen.

Verwondering
Het is stralend voorjaarsweer.
We nemen trein en bus naar Thorn en daar begint de verwondering.
Wat een prachtig wit stadje.
Wat een goddelijke energie.
Ik zie stralende moeders met oprechte aandacht
en volle teugen genieten van hun kinderen.
Het lijkt haast niet van deze tijd!
De natuur staat uitbundig in bloei.
De wilde kers zorgt voor maagdelijke wit.
We lopen in T-shirt, rusten op moeder aarde en slapen
die eerste nacht bij de zusters van Liefde in Maaseik.
De sfeer is sereen en Zr. Marie Jeanne is een voorbeeld van onvoorwaardelijke Liefde.
Beroepskrachten en honderd vrijwilligers dragen zorg voor scholing en voeding van vierhonderd gehandicapte kinderen.
Zij zorgen dat alles stroomt en het stroomt hier dat is zeker.

Waarnemen
Na een verrukkelijk ontbijt lopen we via België Nederland
binnen en we doen ook nog een stukje Duitsland.
Ruiken, proeven, luisteren en zien.
Niet langer proberen te analyseren, geen plaatjes plakken.
Slechts het zingen van de vogels horen zonder de behoefte te voelen
om te weten welke vogels het zijn.
De enorme hoeveelheid aan groentinten en bloesem
waar te nemen zonder te categoriseren.
Bomen te zien en niet onmiddellijk te denken: eik.
Kortom, wandelen en genieten met de verwondering van een kind.
Op het moment dat je het waargenomene een naam geeft houdt de verwondering op te bestaan.
Na twee dagen lopen lijkt de wereld mijlen ver achter ons te liggen.
Alles is vergeten, er is alleen dit moment.
Het genieten van samen en ALL-een.
Zorgeloos zonder doorgaans te weten waar we die nacht kunnen slapen. Maar er blijkt altijd een plekje, ook al zijn ze zeer dun gezaaid.

Kasteel
De derde dag lopen besluiten we aan te kloppen bij de refugio in Houthem.
Helaas, die is niet open.
Het was een pittige dag en we zijn moe.
Er wordt overlegd en we krijgen voor hetzelfde geld
een zeer luxe kamer in een van de mooiste en duurste hotels van Nederland: Château St. Gerlach van Camille Oostwegen.
O wonder, de kerk is open.
We ontdekken dat kluizenaar St. Gerlach,
aanvankelijk geen lieverdje maar later heilig verklaard, in die tijd ook naar Jeruzalem liep. Kan dit toeval zijn?

Santiago de Compostella
We slapen op de grond op een prachtige pastorie in St. Severin waar de matrassen alles behalve schoon zijn maar het eten heerlijk is. We slapen bij Patricia op de Place de Chapitre in Andenne waar het brandschoon is en we de beschikking hebben over een gigantische badkamer
met ligbad voor de two of us.

Hoewel de verdichting in de steden enorm voelbaar is,
ervaar ik Maastricht als een uitzondering.
Wat een openheid, wat een verfrissende en mooie contacten!
In Luik zijn we te gast bij George. George is 79 en blakend van energie. Tien jaar geleden was hij aan het bouwen en hij vloekte.
Zijn buurman zei:
Weet je wat jij met doen:
Loop naar Santiago en vraag vergiffenis.
Die opmerking liet hem niet los.
Die zomer pakte hij de fiets en fietste van Luik naar Santiago.
Hij zat voor de schrijn van Jacobus en zei wat wil je eigenlijk van mij?
En sinds die tijd heeft hij zijn eigen refugio
waar hij pelgrims opvangt en verrukkelijk voor ze kookt.
Wat een onvoorstelbaar mens!
We komen geen wandelaars tegen.
We lijken de enige pelgrims op weg.
Het is nog vroeg in het seizoen.
Hoe dan ook, vanaf hier lopen er niet zoveel mensen.

Vezelay
Giri wil eerst naar Vezelay.
Een goddelijke plek met een prachtige kathedraal.
Een aantal jaren geleden hebben we vanaf Vezelay drie weken door de Morvan gelopen.
Bij aankomst in Vezelay is Giri zijn Santiago tocht helemaal
rond en buigt hij af naar Jeruzalem.
We hebben samen 180 kilometer gelopen.
Hij heeft er nog zoÂ’n 7500 voor de boeg.
Of hij dat gaat halen is van geen enkele belang.
De weg is belangrijk, niet het doel.

Eindbestemming voor nu
Ondanks een serieuze voetblessure waardoor ik Â’s morgens kreupel aan mijn dag begin haal ik mijn eindbestemming.
Als we Namen binnenlopen vallen er waarachtig
een paar druppels regen.
De eerste in tien dagen!
Wanneer Giri mij de volgende dag op de trein zet en me uitzwaait
regent het waarachtig.
De spoorwegen in België hebben behoorlijke problemen.
Ik heb uren vertraging en in Vise stopt de trein er helemaal mee. Uiteindelijk kan ik met de bus naar Maastricht
om mijn reis te vervolgen. Ik ben bijna 7 uur onderweg.
Het is even wennen om weer alleen thuis te komen.
En ook dat hoort erbij!

Vliegen
Naar mijn idee is de mens van origine niet gemaakt
om op een vaste plek te verblijven.
Een mens is van nature meer een zwerver,
een zigeuner ofwel een pelgrim.
Door de welvaart en onze behoefte aan de schijn van zekerheid
hebben we onze vleugels aan de kapstok gehangen
en onszelf gedwongen om te settelen.
We raken gehecht aan allerlei dingen waaraan
we waarde ontlenen maar die ons vleugellam maken.
Aangezien uiterlijkheden me steeds minder bekoren heb
ik geen behoefte om me zorgen te maken
over de toekomst en durf ik weer te vliegenÂ…

Om Shanti, Yasmin

.

[Elisabeth]

Canada: land van ruimte en weemoed

Tot het moment van ONT-waken leven we veelal
in onze zelfgecreëerde werkelijkheid.
We zien niet wat we reeds hebben en focussen ons op datgene wat we zouden willen en dat ligt doorgaans buiten onsZELF.
Tot het moment dat we ons hele hebben en houwen verplaatsen naar de plaats van onze dromen om te constateren
dat het uitsluitend een droom was en dat de werkelijkheid absoluut anders blijkt te zijn.
We gaan zien wat we reeds hadden en als we niet opletten starten we een nieuwe droom. Hoe dan ook, al deze bewegingen aan de buitenkant brengen ons vroeg of laat in contact met het verloren paradijs wat niet buiten ons ligt maar binnen in onsZELFÂ…

Canada
Chantal en haar partner zijn tien maanden geleden geëmigreerd naar Canada BC en drie maanden geleden neergestreken op Vancouver Island. Mijn basisplek zal dus Victoria zijn op Vancouver Island.
De zomer die bij ons veel te vroeg begon laat hier op zich wachten.
Het blijft koud en vooral nat.
Chantal en ik besluiten naar het vasteland te gaan en gooien onze kampeerspullen achterin de auto.
We kopen een tentje, een iglootje van 2 bij 2 en een gasbrandertje. Geloof me: als je je vriendschappen wilt testen, ga dan drie weken samen kamperen. Als je DAT overleeft, overleef je samen elke crisis!


Pure levenskracht



Op weg naar de Rockies, in Silver Creek, in het Shuswap district ontmoet ik Sienie. Ze is 80 jaar en sprankelt van energie.
Op haar 22e werd ze verliefd en nam ze de boot naar Canada.
Na de dood van haar geliefde doet ze alleen al het werk op de boerderij. Er gaat een enorme spirit van haar uit en ze lijkt op een vent van 40 als ze op de trekker zit!
Ze woont aan de voet van de berg Aida
waar een machtige energie heerst.
We vangen hier een eerste glimp op van beren
die in dit jaargetijde naar beneden komen.



Rockie Mountains



Veel Nationale Parken zijn dicht.
De sneeuw is nog niet overal gesmolten.
In Banff komen we in het hart van de Rockies en kunnen we volop wandelen en klimmen. Wouw, wat een indrukwekkende omgeving. Nee, plaatsen zoals Lake Louise kunnen mij niet bekoren.
Geef mij maar het ongerepte Johnson Lake.
Ik voel me verstillen tot in het bot.
Tegen zonsondergang bij Lake Minnewanka is het druk
op de weg met elanden, gemzen en herten.
We zien een uil en stoppen voor een pasgeboren hertje
wat trillend de weg op loopt.

We kamperen aan rivieren, meren en in immense parken.
Op de terugweg kamperen we in he Kokanee Glacier Prov. Park tussen Kaslo en Nelson.
De omgeving hier is paradijselijk mooi.
Â’s Morgens in alle stilte Qigong doen aan het meer met uitzicht op besneeuwde toppen is absoluut magisch en energetisch.



Los van de rest van de wereld



Canada BC, als je de wereld wilt ontvluchten,
van lange winters en van skiën houdt en van droge en hete zomers, moet je daar gaan wonen.
Je merkt niets van geweld, de wereld gaat langs je heen.
Hooguit, als je iets dieper graaft, stuit je op het verborgen leed
van de oorspronkelijke bewoners
wat men probeert op te lossen door hen een aparte status te geven.
Dit komt ongetwijfeld voort uit schuldgevoel
en maakt de verschillen alleen maar groter.
Dit fenomeen kom je ook tegen in Australië en Nieuw Zeeland
en bij ons ongetwijfeld in de nasleep van de IIe wereldoorlog.



Adelaar: Nationaal symbool


In een land wat 200 keer zo groot is als Nederland wonen slechts twee maal zoveel mensen.
De afstanden zijn enorm.
Ontspannend om te rijden maar soms ook een tikkie saai.
Als je er gevoelig voor bent zo nu en dan zelfs een tikkie deprimerend met al die dennenbomen. Plotseling is het landschap echter weer ruimtelijk en energetisch. Let op voor beren want die komen in je tentje als je daar voedsel hebt.
We hebben er een aantal gezien, ze zien er erg lief uit,
als knuffelberen.
Ook elanden, herten en gemzen zijn volop aanwezig.
De adelaar is een nationaal symbool.
Je ziet ze veelvuldig en ze zijn adembenemend mooi.

Sober leven
Het is een van mijn grootste passies om hout te sprokkelen en giga vuren te maken. Ik geniet van het sobere leven.
Zo sober dat ik 5 kilo afval in de eerste drie weken.
Je ziet nauwelijks dikke mensen in Canada.
Er zit geen consumptiedrang in de lucht.
Overdag is het lekker ‘doen-weer’ met zon, ’s nachts rond het vriespunt.
We begrijpen al snel waarom er zo weinig mensen kamperen.
We slapen met alles wat we bij ons hebben!
De laatste nacht op het vaste land kamperen we aan een ruige rivier tussen de bergen in het Cathedral-park ver van de weg in het Similkameen district.
Ik voel er meer dan voorheen de magie van de Indianen.
Hier had ik langer willen blijven!

Buitenkant onbelangrijk
Terug op het eiland is het gedaan met kamperen.
Te nat en te vochtig.
Maar de beloning is een enorme variatie in hikes en in natuur. Regenwouden, rivieren en zee.
Spannende trails met walvissen langs de kust.
Als je buiten het toeristgebeuren blijft lukt het je regelmatig
om alleen te zijn. Wel blijven opletten voor beren.
Dat is het enige bedreigende in Canada.
Het enige wat aan Amerika herinnert zijn de manier van groeten en de enorme bakken koffie. Verder leven Canadezen hun eigen leven en lijkt buitenkant totaal onbelangrijk.

Illusies bloot leggen
Kortom een land waar de ellende in de wereld aan jou voorbijgaat en waar je door de schone luchten je accu enorm op kunt laden.
Zorg op het eiland dat je altijd een zonnebril en een regenjas bij je hebt, want het weer verandert nog sneller dan je stemming.
De wolkenformaties zijn prachtig.
Als je de diepte in jezelf wilt bloot leggen is het de juiste plek waar je niet langer jeZELF of je illusies kunt verbergen.
Op langere termijn zou je wel eens de uitdaging en de inspiratie kunnen gaan missen om jeZELF te ontplooien.
Laat ik het zo zeggen, Canada is geen vermaakcultuur en je zult de impulsen waarachtig uit je zelf moeten halen.
Hoe dan ook, het is maar net wat je nodig hebt op dit moment!

Mijn huisje is versierd met bloemen en taart.
Ik zit voor de eerste keer in een maand buiten
tot diep in de nacht in mijn zomerjurk en ook
daar geniet ik met volle teugen vanÂ…

Om Shanti,

Yasmin

[Elisabeth]

.



Wanneer we de ander waarachtig ontmoeten,
zal iedere ontmoeting een blijvende indruk achterlaten in onze ziel,
zodat we nog meer liefde zullen uitstralen dan voorheenÂ…







Christus in actie

Wanneer we de ander waarachtig ontmoeten,
zal iedere ontmoeting een blijvende indruk achterlaten in onze ziel,
zodat we nog meer liefde zullen uitstralen dan voorheenÂ…


Christus in actie
Jaren geleden woonde ik een belangrijke vredesconferentie bij.
Indianenoudsten van over de hele wereld kwamen bijeen
om hun kennis en hun wijsheid te delen.

Geloof me, er waren ook de nodige conflicten!
Hoe kan het anders, we blijven immers mensen.
Er was echter één persoon die boven dit alles uitsteeg.
Op haar engelengezicht na was haar lichaam zwaar mismaakt.
Ze lag op een elektronisch rolbed dat ze handig bediende met haar stompjes.
Ze kon naar onze maatstaven niet veel,
maar vertegenwoordigde tegelijkertijd het AL.
Ze straalde een schoonheid en een zuiverheid uit
die ik nimmer heb waargenomen in gezonde en perfecte mensen,
als die al zouden bestaan.
Haar ogen twinkelden als sterren en droegen de belofte van het hele universum in zich.
Terwijl wij dansten, bewoog zij haar bed
in een wervelende vreugde tussen ons door
en raakte met haar blijheid ieder die aanwezig was aan.
Niemand die wezenlijk met haar in contact kwam was nog dezelfde
toen we het congres verlieten. Zij was Christus in actie.


Ze had het lijden van de hele wereld op zich genomen
en getransformeerd naar pure kracht en pure schoonheid.
Zij was de wederopstanding zelf geworden.

Ik weet niet of ze nog leeft in haar beperkte lichaam.
Maar haar wezen leeft in diezelfde onbegrensdheid
waarmee ze tijdens haar leven reeds kennis mocht maken door de beperkingen
van haar lichaam te accepteren.
Zij was de meester waar ieder van ons een voorbeeld aan kon nemen.
Wanneer ik aan haar denk dan voel ik mezelf nog steeds helemaal smelten
voor zoveel schoonheid, zoveel goddelijkheid,
en dan dank ik het universum dat ik een waar verlicht meester
mocht ontmoetenÂ…

Om Shanti, Yasmin

[Liana]

Pelgrim zijn

Een pelgrim is onderweg zonder een bepaald doel.
Er is natuurlijk wel een richting maar de weg op zich is zijn doel.
Hij gaat nergens heen – de wereld loopt onder zijn voetzolen door
en hij laat geen zichtbare stappen na.
Hij is als een bij die honing verzameld en dat terugbrengt naar de korf:
de honingraat – zijn innerlijke Zijn.
Het hele proces leidt vroeg of laat naar ontwaken en mogelijk naar zelfrealisatie.
Maar dat is geen doel op zich en niet van belang voor de betrokkene.
Die heeft niet langer behoefte aan etikettering.
Uiteindelijk zijn we allen pelgrims of we nu wandelen of niet.
Zolang we het leven durven te ervaren zonder angst,
zonder onszelf vast te klampen en zonder er zekerheid aan te willen ontlenen zijn
we op wegÂ…



Boedapest en Kesckemet
Ik ben er weer! Mijn wandeltocht in Hongarije en Roemenie samen met Giri
– mij ex-partner – was een waarachtig avontuur –
zeg maar gerust een uitdaging!

De dag dat ik aankwam hebben we Boedapest geëxploreerd.
Het was heerlijk weer – pakweg goed 20 graden.
We hebben genoten.
Ik voelde me helemaal oké – sprankelend van energie.
Plots knapt er iets in mijn been.
Pijnlijk maar gaat wel over dacht ikÂ…

Volgende dag terug naar Kesckemet.
Tot daar was Giri gekomen op zijn pelgrimstochttocht naar Jeruzalem
en vanaf deze plek zouden we dus verder gaan lopen.
Maar mijn been was inmiddels twee keer zo dik en de pijn hels.
Die nacht wist ik dat ik een acupuncturist nodig had.
En via-via vonden we die natuurlijk!
Sprak nauwelijks een woord Engels maar maakte me duidelijk dat wandelen
geen optie was en ik 5 dagen later terug moest komen
voor een vervolgbehandeling.
Mooi niet dus.
Vanaf nu kon ik het zelfÂ…


Essentie
Zoals jullie misschien weten heb ik in maart Giri weggebracht tot Namen.
We liepen in 10 dagen zoÂ’n 200 kilometer.
Dat was perfect.
Het weer was verrukkelijk om te wandelen en we konden de hele dag onderweg
en in de natuur zijn – voor mij de vreugde en de essentie van wandelen –
van pelgrim zijn.
Wat ik me niet voldoende had gerealiseerd is dat Giri deze laatste maanden
zijn eigen ritme en structuur heeft gevonden.
Hij is een echte pelgrim geworden – slaapt in zijn tentje of in kloosters
en wordt ondersteund en gevoed onderweg.
Mijn komst gooide zijn hele systeem in de war.
Dus dat botste af en toe lekker!

Hittegolf
Afijn Giri had blijkbaar ook rust nodig!
We zijn naar Tiszakecske gegaan – vanwege de termaal baden.
Perfect voor lichaam en geest.
De temperatuur steeg tot een hittegolf.
Het werd tot 42 graden en deze hitte zou aanhouden tot de laatste dag
van onze wandeling! Ik speelde met het idee
om na die eerste week naar huis te vliegen.
Maar ik herstelde wonderlijk en plots wist ik als ik geen bagage hoefde te dragen
dat ik het wel aan zou durven.
Terug naar Kesckemet.
Daar van twee rugzakken een gemaakt en de rest achter gelaten.
En hup daar gingen we de weidse uitgestrekte Puszta in:
praktisch onbewoond en mooi als je van weidsheid houdt.
We hadden geen rekening gehouden met de inpact van de hitte.
Ons niet gerealiseerd dat schaduw in de Puszta net zo zeldzaam is als water etc.
Dat er geen kloosters zijn.
Mensen zeldzaam zijn.
Dat het piepkleine tentje waar we wel vaker met zijn tweeën in sliepen
in deze omstandigheden geen optie was.
Zelfs voor Giri was deze periode extreem:
de hitte en de geïsoleerdheid.
Hongarije kent geen wandelpaden en geen pelgrims.
Mensen lopen hier niet maar fietsen.
En geef ze eens ongelijk!

Genadeloos
We gingen steeds vroeger lopen – zelfs voor 4.00 uur.
Maar warm was het al om 4.00 uur en om 8.00 uur stond de zon genadeloos
boven je hoofd te branden.
Lopen betekent voor mijn onderweg zijn en puur genieten van al wat is.
Regelmatig een mooi plekje zoeken – op mijn rug om de aarde gaan liggen
met mijn hoofd op de rugzak – wolkjes kijken – vogeltjes luisteren en filosoferen.
Maar aangezien het veelal onmogelijk was om lekker te gaan liggen
vanwege het gebrek aan schaduw,
werd het lopen een doel op zich om zo snel mogelijk ergens te komen
en was het meer een opgave dan een genot.
Waarom ik toch doorging?
Geloof me, ik weet het nietÂ…
Ik had sterk het gevoel dat Giri na Hongarije door Servië en Macedonië moest lopen ipv Roemenie naar Atos – een oude droom van hem. Maar Servië zat niet in zijn GPS-systreem en wandelkaarten zijn er niet. Niet weten waar hij zich bevindt maakt hem onzeker. Oké, ik wilde Giri in ieder geval de grens overbrengen. Dat werd dus Roemenie. (Daar ontdekte hij dat Servië zo slecht niet is – hij loopt nu door Servië).


Dankzij het GPS-systeem konden we in Hongarije de onverharde paden zoeken.
Dat was een genot.
Anders loop je over de weg – zonder voet of fietspad – levensgevaarlijk.
We zijn de rivieren gevolgd.
De Tisza etc. Wonderlijk hoe de Tisza en haar begroeiing me regelmatig terugbracht
naar Quatamala: de Rio Dulce.
Alleen de hutjes en de mensen ontbraken.
Zo heeft ieder plaats hier op aarde haar equivalent heb ik inmiddels ontdekt.
Boeiend!


Zonsopgang
We lopen over dijkjes: door velden met granen,
verrassend veel zonnebloemen en schitterende kruiden.
We zien regelmatig reeën, ontelbaar veel buizerds en een enkele adelaar,
enorm veel ooievaars, een marter, spotten een ijsvogel etc.
en genieten van prachtige zonsopgangen.
In 9 dagen toch nog zoÂ’n slordige 200 kilometer gelopen door eenzelfde landschap.
Ook in Roemenie veranderde dat niet, maar verder veranderde alles.
Zo netjes en georganiseerd als Hongarije is,
zo smerig en ongeorganiseerd is Roemenie!
Hoewel ik daar de mooiste ontmoetingen heb gehad
. Mensen zijn er spontaner, opstandiger, minder aangepast, nieuwsgieriger!
Maar jeetje wat een armoede en wanhoop hebben we gezien in het grensgebied
en in de dorpjes.
Schrijnend!
Het is fascinerend en verbazend dat uiterlijk grenzen ook zo innerlijk belichaamd worden.


Hongaren lijken ogenschijnlijk vrij afstandelijk en zijn zeer gestructureerd.
Maar als je ze nodig hebt zullen ze alles voor je doen.
Wandel echter niet op het fietspad of ga niet in het plantsoen liggen – dat mag niet…


Roemenie
Van alle waarschuwingen heb ik niets gemerkt.
Ze zijn aan mij eerlijk gezegd ook niet besteedt!
Heb me geen moment onveilig gevoeld – waar dan ook.
Regelmatig waren we een bezienswaardigheid, vooral op de grens!
Mensen denken echt dat je gek bent als je zoiets onderneemt
en ze hebben niet helemaal ongelijk!
Afijn na een vieze, gore, en vooral hete 1e nacht in Roemenie die me verrassend veel aan India deed denken (er was helaas geen andere plek) begon er verkoeling te komen. Die middag was onze halteplaats Semlac. Hier wilden we overnachten. Die mogelijkheid was er niet – dus namen we het treintje naar Pecica. We vonden een fantastische slaapplaats bij fantastische mensen die ook nog Engels spraken. Zij geloofden niet dat wij vanaf Hongarije langs de rivier waren gekomen. En op deze manier verder wandelen naar Arad – nee absoluut onmogelijk. Maar we deden het wel! Onze laatste wandeldag samen was het heerlijk wandelweer en toen begonnen we te voelen wat we geëist hadden van onszelf! Hoe dan ook, de stad Arad was niet een plek om te verblijven – dus probeerden we de volgende dag Roemenie uit te komen. Dat viel nog niet mee. Afijn, we werden uiteindelijk tot de grens gebracht in een voertuig wat de naam voertuig allang niet meer verdiende. Bij de bushalte had ik een schitterende ontmoeting met een Romaanse. Het volk wat door de Roemenen niet wordt geëerd.

Roemenen hebben een hekel aan Romanen.
Turken aan Koerden.
Hongaren aan Roemenen.
Koerden aan Armeniërs.
Nederlanders aan buitenlanders – buitenlanders aan Nederlanders.
Katholieken aan Moslims.
Moslims aanÂ…
Kortom, het is eigenlijk grappig dat we allemaal vijanden buiten onszelf creëren zolang we leven in onze zelfgecreëerde wereld van afgescheidenheid. We hebben die afgescheidenheid nodig om ons ego in stand te houden. Wanneer die afgescheidenheid binnen onszelf is opgelost – we zijn ontwaakt – blijken er niet langer vijanden te bestaan…

Dansen
We nemen de bus terug naar Csongrad
– de plek waar we na onze eerste wandeldag als prinsen ontvangen werden.
Daar worden we door dezelfde Elisabeth uitgenodigd
voor een kunsttentoonstelling en een concert.
Vooral dat laatste was heerlijk.
En dan zitten ze daar die Hongaren: stil te genieten, te eten en te drinken.
Maar mijn voeten wilden niet stil zitten, die willen dansen verdorie!
En dat ging ik ook doen.
Aanvankelijk alleen en later samen met Giri.
Dat stimuleerde uiteindelijk een Hongaars koppel.
De man bracht mij een ode zonder woorden:
Dank je wel – dank je wel.
Nu durf ik ookÂ…

Ervaring
Afijn, deze trip was hoe dan ook niet meer en niet minder dan een ervaring.
Mooie en minder mooie ervaringen.
Twee kanten van een en dezelfde medaille.
OM te ervaren heb je ze beiden nodig!

Water van levensbelang
Neem nu die dag dat we ‘s morgens voor 5.00 uur
vanaf een camping vertrekken om er achter te komen dat het kraanwater
absoluut NIET te drinken is ivm grote hoeveelheden zwavel.
We hebben dus dringend water nodig.
Ik stap de cabine uit en daar staat een halve fles drinkwater.
Even later komen we een bakkertje tegen.
Die zijn hier om 5.00 uur open.
Ze had broodjes EN drinkwater: noem het de wet van de manifestatie.
Voor mij heeft het alles te maken met overgaven en vertrouwen:
stromen met de stroom!

Pure Kracht
Of ik er rijker van geworden ben?
Ik weet het niet – is ook niet van belang.
Wijzer ongetwijfeld.
Al is het maar dat ik op een gegeven moment op bed lag en dacht:
wat heb ik in godsnaam verkeerd gedaanÂ…
Verder kwam het niet.
Er borrelde onmiddellijk een lach op in mijn buik
en die zocht haar weg naar buiten:
Weg met schuld en boete.
Weg met het NieuweTijds gedoe over karma etc.
Wat niet meer of niet minder is dan een vervanger voor dit oude principe.
Het is zoals het is.
Dit zijn de omstandigheden, hier moet ik mee dealen en ik ben degene
die bepaalt hoe ik daar mee omga.
Niet meer en niet minder.
Punt!
Zo snakte mijn lijf plotseling na dertig jaar naar gegrilde kippenpootjes.
Heerlijk!
En er was geen enkel gevoel dat het niet goed of wel goed was.
Of het wel of geen biologische kip was.
Het was gewoon kip! Niet meer en niet minder. Punt!
Ontegenzeggelijk ben ik dankbaar voor het zelfgenezende vermogen
van de onvoorstelbare flexibele lijf van mij.
Creatie van mijn geest en pure Kracht!



Ps. Giri wandelt inmiddels in Servië.
Servië en Macedonië zijn een waarachtig Luilekkerland voor de ware pelgrim wat kloosters betreft.
En ook al zit hij daar zelf niet meer,
hij is in hart en ziel die monnik – zo mooi!
Hij loopt nu de richting uit van Atos – via Servië en Macedonië –
en dan ziet hij wel weer verder.
Een ding is zeker: ik heb een mateloos respect voor hem.
Ik blijf hem van Harte ondersteunen op zijn reis.
Maar het is zijn reis en niet de mijne.
Ieder kan uitsluitend zijn/haar eigen pelgrimspad bewandelen – innerlijk of uiterlijk…
Ps. Giri heeft de fotoÂ’s die hij nam opgeslagen op een stick en aan mij meegegeven.
De foto’s van onze trip zijn verloren gegaan – toeval?




Om Shanti,
Yasmin Verschure