JANUARI 2011 - DE LIEFDE VERSTOFFELIJKT ZICH
Het was op het nieuws tijdens een van de laatste dagen van 2010.
Mijn logerende vriendin en ik keken er beiden met ontzetting naar:
een jonge jongen van nog geen twintig schiet 12 kinderen en 2 volwassenen dood.
‘Hoe doe je dat nou met de liefde?’ zegt m’n vriendin ietwat provocerend.
Want we hadden het daarover gehad, over de liefde,
over vergeving, over hoe je dat doet terwijl je jezelf in je etherische ‘lichaam’ plaatst,
en hoe het de mensheid zal vergaan in de komende spannende jaren.
Of we hard naar onvoorwaardelijke liefde toe zullen groeien met ons allen, òf niet.
‘Ja,’ zegt ze, ‘binnenkort kunnen we elkaars gedachten lezen,
en dan zien we vanzelf of iemand van plan is mensen zomaar dood te schieten.Â’
Die ‘oplossing’ bevredigt mij niet.
Als het alleen van gedachtencontrole af moet hangen of we netjes blijven, nee...
‘Het zou uit liefde moeten kunnen,’ opper ik: ‘zoals de liefde tussen jou en mij, gewoon vriendinnen, wij zouden elkaar nooit dood schieten
.Â’Ook een beetje ideaal gedacht, want hoe krijg je mensen aan de liefde?
We hèbben het afgelopen jaar een ‘tool’ ontdekt:
ons etherisch lichaam
Natuurlijk weten we al langer dat we uit meer lagen bestaan:
je lichaam, je psyche, je etherisch, je ziel, je geest,
sommige spirituele stromingen komen tot wel 13 lagen die we zouden hebben.
Van beneden naar boven toenemend in goddelijkheid,
zuiverheid, goddelijk bewustzijn,
eenheidsbesef, onvoorwaardelijke liefde.
Onze ontdekking van ons etherisch lichaam is daarin
de ontdekking van de poort van de hemel,
om het maar eens in Mulischiaanse termen te zeggen.
In meer dan één opzicht zelfs.
Want wie ermee werkt, ervaart de omringende wereld en zichzelf heel anders.
Doordat ons etherische geen afscheiding kent,
krijgen we veel meer zicht, inzicht,
doorzicht, overzicht.
Maar wat er dan nog bij komt is dat de liefde en de wijsheid van onze ‘hogere’ lichamen,
of dat er nu 11 zijn, of 49, ineens bij ons binnen kan komen.
Bij ons die nu leven in deze drie-dimensionale werkelijkheid.
De stroom ascendeert niet alleen, de stroom descendeert ook.
Soorten liefde vanuit ziele-eenheid of geestesbedoeling krijgen
nu heuse voetjes in dit drie-dimensionale.
Even uitproberen.
Allebei gaan we met ons middelpunt in ons etherisch lichaam achter onze rug.
Met onze aanwezigheid naar ‘daarachter’.
De normale controle vervalt meteen.
Het normale veroordelen vervalt meteen.
Dat is daar niet mogelijk.
‘Weet je,’ zegt vriendin,’het is heel raar, maar ik voel daar vleugels komen’.
Ik voel ze ook.
Ze zijn er nog niet, maar ik voel ze wel.
Grote zelfs.
Het zou nog best eens kunnen dat, als we meer oefenen
om vanuit het etherische te leven, onze vleugels ook vorm krijgen.
Want dit -etherisch- gebied schept vorm.
Gevleugelde mensen, maar natúúrlijk!
‘Daarmee heb je m’n vraag nog niet beantwoord,’ zegt vriendin.
Ik doe mijn ogen dicht.
Concentreer me op die schietende jongen.
En spreek hardop uit waarmee Poort al meer dan twee jaar opent: “ik groet jouw leven.”
Tegelijk dat ik dat zeg, met mijn volle aanwezigheid in het hartsgebied
van mÂ’n etherisch achter mÂ’n rug, voel ik de gewondheid van dit jonge leven, de wanhoop, de krijsende onmacht die kantelt naar macht,
ik groet jouw leven.
‘Nee’ blijft ‘nee’ bij zoiets.
Maar mijn ‘nee’ krijgt een totaal andere kleur een totaal ander timbre.
Was mijn ‘nee’ hiertegen eerst een ‘nee’ uit afschuw,
nu is het een ‘nee’ dat gewoonweg weet dat er consequenties zijn bij zo’n daad.
Ik groet dit leven ook met deze consequenties.
Erbarmen.
Maar dit erbarmen gumt deze consequenties niet weg.
Ze moeten er op een of andere wijze wel zijn. ‘Nee’.
Dan groet ik die kinderen.
“Ik groet jullie leven; ik groet jullie plotse overgang”.
Hun schrik is groot, ze begrijpen het plotselinge gestorven-zijn nog niet ten volle.
Maar wat ik ervaar is dat ze zich,
door de groet die geen waarden oplegt, gezien voelen.
Hun schrik heeft bestaansrecht.
Hun medespeler-zijn in dit drama heeft bestaansrecht.
Gek, als ik hun leven groet, hun plotse overgang groet,
voel ik de draden lopen tussen hen, hun ouders, de dader, en verder.
Maar ik voel géén optelsommetjes van karma,
geen aftreksommetjes van ‘heden ik,
morgen jijÂ’!
Ik voel alleen dat zij zich gezien weten.
Vanuit ons lichaam, vanuit onze psyche,
vanuit ons etherisch en vanuit alles wat nu via ons etherisch uit de nog ‘hogere’ lagen
in kan stromen in deze wereld van vorm en leven.
Liefde, de echte dus, kan voetjes krijgen in 2011.
Liefde krìjgt voetjes in 2011.
Ons mens-en-god-zijn ascendeert niet alleen, maar descendeert evengoed.
Hoe kon ik vergeten dat alles altijd zo wederzijds gaat, alles.
Ik wens u een heleboel liefdesvoetjes voor 2011.
www.stichtingpoort.nl.
-/-