Wat ga je doen met de rest van jouw leven?

[Liana]

Wat ga je doen met de rest van jouw leven?

Zij kijkt me aan. Onze ogen ontmoeten elkaar. Ik zie het verdriet in haar
ogen. Ze zoekt een nieuw begin. Want ergens heeft ze het verhaal van haar
leven verlaten en is ze gaan wonen in een toekomst die niet bij haar hoort.


Hoe kan ik haar uitleggen dat het leven dat soms doet? Dat het leven
ingrijpt als je loopt waar je niet behoort te zijn. Dat zij, het leven, dan
ongezien je hand pakt en je met stille woorden leert dat elk einde in
werkelijkheid een nieuw begin is.


Ik probeer de woorden voor haar te vinden, helende zinnen om haar hart te
raken zodat ze troost en moed kan vinden. Want opgeven is nooit een optie.
Nooit. Werkelijk nooit.
Als je stil blijft staan in je verdriet en woede dan kom je terecht in
Niemandsland en wacht er een keuze: beland je met je verdriet in de hel of
in de hemel?
Zij vraagt mij waarom? Waarom doet het leven soms zo zeer?
Ik heb het antwoord niet. Het hoeft ook niet. Waarom is niet meer relevant.
Het is een geleefde ervaring, meer niet. Ik begrijp dat het afscheid haar
hart heeft verwond. Maar wie doet wie zeer? Het leven? Ik denk van niet. Het
is het gedrag van onszelf en anderen dat het ongeluk dat we in ons hart
ervaren veroorzaakt. Het leven doet geen zeer. Ze is eerlijk en oprecht. En
het enige dat ze van je vraagt is om haar te vertrouwen en aan haar hand
door te lopen.
Meer vraagt ze niet.


Zij die werken met het licht, krijgen de duisternis cadeau. Want het één
bestaat bij de gratie van het ander. Zoals de dag bij de nacht hoort. Zoals
het licht bij de duisternis. Teruglopen is geen optie. Doorlopen daarentegen
wel. Naar een nieuw begin. Naar een nieuw leven op de weg die bij je hoort.


Laat het afscheid los en leef. Leef met alle adem in je en als je de weg
niet ziet of weet, vraag dan aan het leven of ze je kan leiden. Dus adem
met vertrouwen je nieuwe begin in, als de frisse geur van een nieuwe dag.
Woon in je leven als een warme veilige jas en blijf dicht bij jezelf. En als
je de duisternis ontmoet reageer dan niet met woede maar begrijp dat het je
leert om naar het licht in jezelf te lopen. Als je in staat bent vreugde te
vinden in je verdriet, compassie in je woede, wijsheid in je teleurstelling
dan vind je als vanzelf een nieuw begin.


Wij mensen leven ons leven en soms vergeten we wie wij zijn, dat we in dit
leven wonen om onszelf te ervaren van de diepste dalen naar de hoogste
toppen. We zijn hier om groeien en elke dag de kracht te vinden om in
vreugde te leven. Het leven is op maat gemaakt om alle facetten te
ontdekken en als je de illusie van een einde begrijpt dan antwoordt zij jou.
Met een nieuw begin. Angst is de fantasie van ons ego en hoop is
de verbeelding van onze ziel. Dus verlang het beste te leven. En weet dat
het de aard is van de natuur om te groeien. Niets blijft klein. Jij niet en
ik ook niet. Dus is mijn vraag aan jou is hoe groot je durft te worden? Wat
ga je doen met de rest van je leven?
Begin vandaag. Wacht niet langer. Begin gewoon hier. Nu. Adem naar je hart,
naar die diepe wijsheid en rust die in je woont. En weet dat de snelste weg
naar geluk het loslaten van je ongeluk is. Je hebt geen rituelen nodig,
geen gebeden of oefeningen. Want de weg woont in jou. Simpel door te
verlangen. Verlang naar een nieuw begin. En onderweg hoor je het leven tegen
je fluisteren, door middel van ontmoetingen, aanwijzingen of zo maar een
toeval. Het valt je toe omdat het leven van je vraagt haar te vertrouwen.
Als je van haar houdt, houdt ze ook van jou.
Patty Harpenau
thelifefoundation.nl

[dolfijntje]

mooi