WE ZULLEN ZIEN

[Elisabeth]

,


WE ZULLEN ZIEN

Er was eens een oude man, die een zoon had en een paard.
Hij was op beide erg gesteld.
Op een dag rende het paard weg en zijn buren
kwamen om hem te troosten.
\Oh, wat vreselijk, \ riepen ze\
Hoe kun je ooit een nieuw paard veroorloven?\
De oude man bleef zitten, rookte zijn pijp en zei:
\We zullen zien. \
Een paar dagen later kam het paard terug
met een aantal ander wilde paaarden.
Nu had de man er drie.
De buren kwamen langs en feliciteerden hem met zijn geluk.
Opnieuw bleef de oude man zitten, rookte zijn pijp en zei:
\We zullen zien. \
Korte tijd daarna werd zijn zoon door een van de wilde paarden
uit het zadel geworpen en brak zijn been op verschillende plaatsen.
De buren kwamen en riepen: \Oh, wat vreselijk,
je zoon zal nooit meer kunnen lopen!
Maar opnieuw bleef de oude man rustig zitten en zei,
terwijl hij zijn pijp rookte. "We zullen zien\.
Enige tijd later trok het leger door het dorp
en ronselde alle jonge mannen om te vehten aan het front,
ver weg in het koude noorden.
Omdat de oudste zoon kreupel was, lieten ze hem met rust.
Hij kon voor zijn vader blijven zorgen,
totdat de oude man jaren later overleed.

Lich Tzu