De TAXI-RIT

[Famke]

/

De TAXI-RIT

Twintig jaar geleden, reed ik een taxi voor mijn broodwinning/werkHet was het leven van een cowboy, een leven voor iemanddie niet voor een baas wilde werken, een zzpe\r zoals ze dan nu zouden noemen.Wat ik me niet besefte is dat ik ook een soort voorganger/pastoor/dominee wasOmdat ik reed in nachtdiensten, werd mijn taxi een rijdende biechtstoel Passagiers stapte in, totaal anoniem zaten ze acher me, en vertelde me over hun leven.
Ik ontmoette mensen die mij verbaasde, of in mijn achting stegen,me soms aan het lachen maakte en lieten huilen.Maar niemand raakte me meer dan een vrouwdie ik meenam op een late avond in augustus.
Ik beantwoordde een oproep van een klein appartement ineen rustig deel van de stad. Ik dacht dat ik een aantal mensen moest gaan ophalen,die een feestje hadden gehad, of iemand die net een ruzie had gehad met een geliefde, of een werknemer op weg naar een fabriek in de industriewijk in de stad, voor zijn vroege dienstToen ik rond 2.30 \s morgens aankwam, was het gebouw donker, met een kleine uitzondering van een enkel lichtpuntje op de begane grond.Onder dergelijke omstandigheden, zouden automobilisten één of twee keer toeteren, een minuutje wachten, en dan weer wegrijden.Maar ik kon veel te te veel mensen, die afhankelijk waren van taxi-vervoerTenzij ik gevaar rook, ging ik altijd naar de deur.

De passagier kan iemand zijn, die juist mijn hulp nodig had,beredeneerde ik bij mezelf.Dus liep ik naar de deur en klopte netje aan." Momentje graag" , antwoordde een zwakke, oudere stem.Ik hoorde iets slepen over de vloerNa een tijdje ging de deur open.Een kleine vrouw, rond de 80 jaar, stond voor me.Ze droeg een bewerkte jurk en een klein vrouwenhoedje met een bewerkte sluier (zo\n hoedje als bijv JacquelineKennedy droeg)alsof ze zo uit een film kwam stappen uit de jaren \40Onder haar arm droeg ze een klein nylon tasje.

Het appartement zag er uit alsof er voor jaren niemand in gewoond had.Alle meubelen waren bedekt met lakens.Er waren geen klokken aan de muren, geen snuisterijen of keukengerei op de hoeken van de kast.In de hoek stond een kartonnen doos gevuld met foto\s en glaswerk.

"Wilt u mijn koffer in de auto zetten? zei ze.Ik nam de koffer mee naar de taxi, daarna ging ik terug om de vrouw te helpen. Zij nam mijn arm en samen wandelde wij langzaam naar de stoeprand.Ze bleef mij bedanken voor mijn vriendelijkheid.\Het is niets..... Ik behandel mijn passagiers graag op de manier zoals ik zou willen dat mijn moeder behandeld zou worden\, vertelde ik haar.\Oh, wat ben jij een lieverd\, zei ze.

Toen wij bij de taxi aankwamen, gaf ze me een adres, en vroeg mij, \ Kan je mij naar de binnenstad rijden?"

\Het is niet de korste weg, antwoordde ik snel.\ Oh, dat is niet erg,\ zei ze.\Ik heb geen haast. Ik ga naar een hospitum/verpleeghuis Ik keek in mijn achteruitkijkspiegel.Haar ogen schitterden. \Ik heb geen familie meer \. ging ze verder.\De docter zegt dat ik niet lang meer zal leven.\

Zachtjes boog ik me voorover en schakelde de meter uit\Welke route zou u willen dat ik zou nemen? vroeg ik.Voor de volgende twee uur, reden wij door de stad.Zij liet mij het gebouw zien, waar ze ooit gewerkt had als liftbediende.Wij reden verder door de wijk, en zij liet me zien waar zij en haar mangewoond hadden toen ze net getrouwd waren.Ze trok me naar voren voor een meubel winkel,dat ooit een danszaal was geweest, waar zij als meisje ging dansen.

Soms vroeg ze mij even om mijn snelheid te verminderenvoor een speciaal gebouw of hoek en zat dan, niets zeggend, te staren in de duisternis,.Toen de eerste zonnestralen zich aan de horizon lieten zien, zei ze plotseling, \Ik ben moe, Laten we nu maar gaan.\

We reden in stilt naar het adres dat zij had opgegeven.Het was een laag gebouw, zoals een klein herstellingsoord/rusthuis.met een oprijlaan tot ver voorbij het portiek.Twee broeders kwamen zo snel mogelijk naar de taxi.Zij waren bezorgd en vastbesloten, en keken naar haar, en volgde iedere beweging die zij maakte.Zij moeten haar verwacht hebben.Ik opende de kofferbak en nam de kleine koffer mee naar de deur.De vrouw had zich inmiddels genesteld in een rolstoel

\Hoeveel ben ik u verschuldigd?\ vroeg ze, tastend in haar portomonnee\Niets,zei ik.

Je moet je brood verdienen, je moet er van leven,\ antwoordde ze. Er zijn andere passagiers, antwoordde ik.

Zowat zonder nadenken, boog ik me voorover en gaf haar een omhelzing, een knuffelZie hield me stevig vast.\ Je hebt een oude vrouw een moment van vreugde gegeven, \ zei ze..\Dank je wel\

Ik drukte stevig haar hand, en liep de schemering van de morgen in.Achter me, werd een deur gesloten.Een geluid dat voor mij klonk als het geluid een leven dat ten einde loopt.

Ik heb in die dienst geen passagiers meer meegenomen,Doelloos en en in gedachten verzonken, heb ik rond geredenVoor de rest van de dag, kon ik nauwelijks praten.Wat als deze vrouw een boze bestuurder had getroffen,of iemand die aan het einde van zijn dienst, geen geduld had gehad?Wat als ik had geweigerd om deze rit aan te nemen, of een keer had getoeterd en had weggereden?Als ik snel terugkijk, denk ik dat ik nog nooit iets belangrijkers in mijn leven heb gedaan

Wij zijn geconditioneerd om te denken dat ons leven draait rondom de grote momenten.Maar de grote momenten vangen ons bewust; en zijn verpakt in de mooiste verpakking,wat andere zouden overwegen als een kleine stap.


Geschreven door Kent Nerburnvertaald door Elisabeth
http://iederestapisvre.forum2go.nl/