Mensen die in het leven willen slagen,
maar geen oog hebben voor hun eigen
beperkingen, bouwen hun huis op drijfzand
HUANCHU DAOREN
Tao van eenvoud, 1992
\De tragedie van de wereld is dat niemand weet
wat hij niet weet en hoe minder eenmens weet,
hoe meer hij ervan overtuigd is, dat hij alles weet.\
Waarschijnlijk zal deze uitspraak
van de Ierse auteur Joyce Cary langer in ons
collectieve geheugen blijven hangen
dan de inhoud van zijn vele romans.
Met zijn wijze woorden brengt hij immers iets
onder de aandacht wat tegenwoordig steeds
meer over het hoofd lijkt te worden gezien.
Bij alles wat we ondernemen moeten
we onder ogen zien, hoe volslagen onwetend we zijn op velerlei gebied. Als we er constant van doordrongen zouden
zijn hoeveel we eigenlijk niet weten,
zouden we ongetwijfeld onszelf
en de wereld veel minder schade toebrengen.
In het taoïsme wordt het weten van het niet-weten als hoogste
vorm van kennis beschouwd.
Jammer dat deze vorm van weten op geen enkele school onderwezen wordt.
Zou de wereld er niet heel anders uitzien
als we ons allemaal wat bewuster zouden zijn van onze blinde vlekken, van alles wat buiten onze competentie valt?
